Hij kon zich niet vinden in de toon – feitelijk bleek de tekst dus te kloppen. Of bedoelt Aleid Wolfsen dat niet? Of toch wel?
Dat is precies de pest met bestuurders die zich mengen in het proces van vrije nieuwsgaring: je kan met goed fatsoen niet meer uitgaan van de woorden die ze spreken. En dat is toch het enige dat we hebben in de politiek – geen daden, maar woorden.
Woorden vielen er. Zo zou de persvrijheid in het geding zijn. Onzin natuurlijk! De uitgever heeft in tijden van crisis zijn knopen geteld. Dat is zijn vak: daarom heb je nu eenmaal hoofdredacteuren en uitgevers. Twee petten, twee rollen, twee afwegingen. Daarmee is de persvrijheid natuurlijk niet in het geding. Intern is er wat om over te borrelen – de hoofdredacteur was boos en de journalist denk ik ook. Dat is wat anders dan dat de persvrijheid in het geweer is. Dat zijn te grote woorden.
Nee, kwalijker dan een knopentellende uitgever is dat Aleid Wolfsens geloofwaardigheid als politicus in het geding is. Precies wat hij wilde voorkomen, is nu dan toch gebeurd.
We moeten vrezen voor politici die op Wolfsens wijze omgaan met de weergave van hun woord. Wie een oplage van Ons Utrecht uit de verspreiding haalt, kan namelijk ook druk op de ketel zetten om notulen, rapporten en/of onderzoeken aan te passen, onder te laten duiken en/of te laten verdwijnen. Niet de persvrijheid is in het geding – de kwaliteit van het Utrechtse openbaar bestuur is in het geding. Dat wisten we al geruime tijd. Geen nieuws dus. Aleid is wat dat betreft een nieuwe kraal in een lange ketting. Of, voorzichtig met woorden: hij heeft zich razendsnel aangepast aan de heersende bestuurlijke cultuur.
De poging van Wolfsen zijn imago op te poetsen of in ieder geval niet te laten besmeuren, zet ons echter wel voor het leugenaarsdilemma. Dat luidt: hoe kunnen we bepalen dat een zelfbenoemde leugenaar liegt en hoe of hij de waarheid spreekt? Hoe kunnen we Wolfsen vertrouwen met informatie hem ‘niet welgevallig’ is? Hoe weten we zeker dat niets verdwijnt in de burelen van Utrechts nieuwe burgemeester? Dat kunnen we alleen maar op diens woord … en de cirkel is rond. Want Wolfsen schrapt woorden liever.
De verdwenen oplage van Ons Utrecht tekent deze man: wat hem niet past, moet verdwijnen. Als een afgedwaald schaap van de kudde in het jachtgebeid van een hongerige wolf. Of zoiets. Wolfsen pakte in ieder geval in de Utrechtse verhoudingen een schaap te veel en dan loop je het risico afgeschoten te worden. Want – spreekwoordelijk! – hoop ik dat dat toch gebeurt met deze wolf … <<