Hillary Clinton mag zich opmaken voor een stevig gesprek waar acht uur voor is vrijgemaakt. Ze is ‘te gast’ bij de commissie die de aanslag op de Amerikaanse ambassade in Benghazi (Lybië) onderzoekt. De commissie wil weten wat er gedaan had kunnen worden om de (geplande?) bestorming van de ambassade en de gewelddadige dood van Amerikaanse diplomaten te voorkomen. Er liggen 70.000 pagina’s en ruim 50 getuigenissen waartegen Clinton zich mag weren. En ze is er klaar voor. Clinton ziet het onderzoek niet als een fact finding mission, maar als een Republikeinse zet in de campagne voor het presidentschap: een GOP-complot:
“It is a partisan vehicle, as admitted by the House Republican majority leader, Mr. McCarthy, to drive down my poll numbers. Big surprise. And that’s what they have attempted to do. But I’ll be there. I’ll answer their questions.”
De opmerking echoot Clintons oordeel over de Lewinsky-affaire: een vast-wing conspiracy, bedoeld om haar man zwart te maken. Toen en nu lijken Republikeinen affaires en schandalen in te zetten om politiek te bedrijven. Tenminste, dat is de Clintons claim. De vraag is hoe erg of verbazingwekkend dat is. In casu Lewinksy ging Bill Clinton uiteindelijk vrijuit: er was geen bewijs dat de president had gelogen over de affaire of betrokken had opgedragen om dat te doen. Zijn populariteit heeft er geen moment onder geleden. In casu Benghazi zijn er ook redenen om Hillary Clinton vrij te pleiten van grof plichtsverzuim in de bescherming van haar diplomaten. En ook nu hoeft haar populariteit niet te lijden onder de politieke aanvallen van rechts.
Sterker: Beghazi zou wel eens in de Republikeinse gezichten kunnen ontploffen, dankzij twee ‘eerlijke (of loslippige) Republikeinen. Zowel congreslid en Richard Hannah als Kevin McCarthy, (House majority leader), beweerden dat de commissie alleen bestaat om Clinton te beschadigen. Hannah deed dat op de lokale radio (09:55): het hele doel van de commissie is niet het onderzoek naar de zaak, maar het beschadigen van de persoon. McCarthy verwoordde het iets cryptischer bij Fox.
“Everybody though Hillary Clinton was unbeatable, right? But we put together a Benghazi special committee, a select committee. What are her numbers today? Her numbers are dropping. Why? Because she’s untrustable. But no one would have known any of that had happened, had we not fought.”
McCarthy’s opmerking leidde direct tot een storm van kritiek over het Benghazi-onderzoek, Clinton-fans togen direct aan het werk om uit McCarthy’s opmerking een slaatje te slaan. Het was immers de Republikein die een geheel nieuw frame op het onderzoek losliet: dat onderzoek bleek geen terechte toedeling van verantwoordelijkheid te zijn, maar een campagnetactiek. Zo werd een politiek risico plots een politieke kans, zonder er veel moeite voor te hoeven doen. Na de bekentenis van McCarthy was in één klap duidelijk dat Clinton gelijk had: dit was een partijpolitiek gedreven onderzoek: een vast-right conspiracy om haar te beschadigen en dat was het echte verhaal.
Waar of niet: je verliest politiek momentum als je zaken moet ontkennen. Ontkennen in de politiek is als een bokser die achteruit moet. Niet knock out, maar aangeslagen weet hij in de touwen te komen hangen. McCarthy was de gedoodverfde opvolger van John Boehner, Speaker of the House. Na zijn verspreking kon hij die aanstelling op zijn buik schrijven. Een te grote minderheid bleef uiterst kritisch over zijn kandidatuur. Hij bleef staan, ging niet KO, maar gooide uiteindelijk de handdoek in de ring. Daarmee laat hij de Republikeinse fractie in het Huis van Afgevaardigden achter in chaos. Precies de chaos die de Republikeinen Clinton inzake Benghazi in de schoenen hadden willen schuiven als bewijs voor haar ongeschiktheid opperbevelhebber van het Amerikaanse leger te worden.
En zo kreeg in korte tijd één gebeurtenis, Beghazi, twee lezingen: 1) de mogelijk te vermijden moord op Amerikaanse diplomaten en 2) de poging tot karaktermoord van een presidentskandidate. De vraag rijst nu welke lezing aan kracht en volume wint.
Dat Benghazi heeft geleid tot impopulariteit van Clinton – McCarthy’s claim – staat niet vast. Volgens de Washington Poast nam haar populariteit veel eerder af en vanwege twee andere zaken: de private e-mailserver (opgedoken door de onderzoekscommissie overigens) en de manier waarop Clinton fondsen verwerft. The Post zette de cijfers af tegen de gebeurtenis en plaatste direct een kanttekening: er zal best sprake zijn van correlatie, maar dat is wat anders dan causaliteit. Het verschil? Clinton kan best steken hebben laten vallen in Benghazi, maar dat maakt haar nog geen ongeschikte presidente. En overigens is die vraag uiteindelijk niet aan de Republikeinen om te beantwoorden, maar aan de Amerikaanse kiezers over 383 dagen.
