Een beter milieu bereik je niet alleen door jezelf aan gebouwen te ketenen om een spandoek te ontrollen. Een beter milieu bereik je ook door een voortdurende campagne, beïnvloeden van de opinie en ontsluiten van informatie. Greenpeace slaat daarom ook een nieuwe weg in en huren onderzoeksjournalisten in om verhalen te vertellen.
Het project staat onder leiding van de voormalige Newsnight and Panorama correspondent Meirion Jones. het team wordt aangevuld met voormalig BBC-verslaggever Damian Kahya, New York Times en Vice stringer Lucy Jordan en ten slotte Maeve McClenaghan. Zij werkte bij het Bureau of Investigative Journalism, meldt The Guardian.
John Sauven, directeur van de Britse tak van Greeenpeace ziet de onderzoekstak als een aanvulling van directe actie en het bewerken van de publieke opinie: “Those three areas are where our resources are going and where people are going. We’re totally committed to that so that gives us a significant budget [for investigations], not just in terms of hiring people on permanent contracts here but getting freelancers.”
Eén van de plekken waar Greenpeace de journlaistieke projecten presenteert, is het Energy Desk waarop, in vorm, journalistiek wordt bedreven, maar de boodschap helder is, namelijk die van Greenpeace. De vraag rijst of de vorm – journalistiek – de boodschap óók journalistiek maakt. Het schandaalpotentieel is dan ook groot. Een ‘onthulling’ van Greenpeace kan tot veel (imago)schade leiden. Tussen het onderzoek en de opdrachtgever zit een hele nauwe, met belangen beladen band. De vraag rijst in hoeverre de onderzoekers Greenpeace zelf het vuur aan de schenen mogen leggen.
Overigens past deze zet van Greenpeace is een veel brerdere trend. Steeds minder media maken geld vrij voor verslaggevers in rampgebieden, laat staan journalisten die crises langere tijd van nabij kunnen volgen. Die taak, de verslaggeving van mensen op drift of in oorlogen, wordt steeds vaker overgenomen door hulporganisaties ter plekke. Zo ontstaan steeds complexere netwerken van publieke diplomatie, internationale betrekkeingen en ‘journalistiek’, waarbij grenzen wie welke informatie wanneer heeft ontsloten, steeds verder vertroebelen.
Caroline Fischer stelt (€) geen harde grens tussen journalistiek en ideologie, maar ziet een continuum. “… the degree and type of advocacy present in journalism is (…) dependent on a range of macro, organizational, journalism production, source and personal factors. It argues that each work of journalism falls along a continuum of advocacy, ranging fromsubtle displays at one end to overt at the other, where some stories might be hard to distinguish from public relations.” En op dat continuum scoren NGO’s zoals Greenpeace ‘journalistiek’ of ronduit ‘propagandistisch’. <<