Kamer niet geïnformeerd is een bijna destructieve aantijging. Het niet (tijdig of volledig) informeren van de Kamer is een politieke doodzonde. Ministers en staatsssecretarissen (vraag het Teeven en Opstelten maar) mogen dan meteen acte de presence geven om eens stevig te worden ondervraagd.
De zinssnede ‘Dit falen werd herhaaldelijk verborgen voor de Tweede Kamer’ (NRC, 20/21 juni, ‘Ministerie van wensdenken’) leidt in het weekend dan ook tot allerlei politieke activiteit. Het komt over een ICT-drama bij Justitie. Lees het stuk zelf even (#leesdiekrant). Mij gaat het om die ene zin.
Want hoe counter je die aantijging als je nu politieke adviseur van de minister bent? Door eerst een eenvoudige matrix te maken en dan blijken achter deze ene beschuldiging een aantal mogelijkheden schuil te gaan.
- De Kamer heeft gevraagd om de informatie, en heeft deze ook gekregen;
- De Kamer heeft niet om de informatie gevraag en heeft deze ook niet gekregen;
- De Kamer heeft niet om de informatie gevraagd, maar deze wel gekregen;
- De Kamer heeft niet om de informatie gevraagd en heeft deze ook niet gekregen.
Er komen vier mogelijkheden bij als aan deze mogelijkheden ook nog eens rekening wordt gehouden met de vraag of de informatie klopt (of niet). En zo heeft een opmerking in de krant plotseling zestien mogelijke antwoorden voor de ambtenaren van Justitie en Veiligheid. Kortom: er zijn op basis van die ene zinssnede die er heel stoer uitziet maar liefst zestien mogelijke antwoorden voor de minister.
Dat is eenvoudig counteren.
Een aantal antwoorden is natuurlijk bijvoorbaat onbruikbaar: alle mogelijkehden waarin de Kamer om de informatie heeft gevraagd, maar niet heeft gekregen, is een ministeriële no go area. Alle informatie waarin de Kamer niets heeft gevraagd, maar de minister toch heeft geleverd, verdient absolute voorkeur. Dan profileert de bewindspersoon zich als een ‘pro-actieve democraat’.
Ook al klopt die informatie misschien niet.
Want dan is het ambteranerapparaat ‘nog niet opgelijnd’ met de nieuwe bewinsdspersonen. Want die zitten er zo kort: je kan hen toch niet verwijten dat ze nu al van alles op de hoogte zijn? Let maar op. Het artikel in het NRC toont aan dat er miljoenen zijn vermorst, de minister komt er heel envoudig mee weg. En zo ontstaan een beeld van ‘de’ politiek die maar wat doet zonder dat fatsoenlijk wordt afgerekend. De krant had het de minister iets moeilijker kunnen maken door die ene zinssnede nog iets beter uit te werken. Trek hem de volgende keer even door de matrix aan mogelijkheden. <<