Brown maakte gisteren mevrouw Duffy uit voor ‘zeikwijf’. Labour-aanhangers twitterden als razenden een video met het gestuntel van Cameron in een interview over homorechten. Want, schreven de Brown-fans, dat was een veel groter schandaal. Helaas gaat die vlieger niet op.
Wat Gordon Brown zei, kan natuurlijk niet. Het contrast tussen de publieke vriendelijkheid en het private venijn is te groot. De vriendelijkheid waarmee Brown mevrouw Duffy zo vriendelijk op haar schouder klopte, stond te haaks op zijn misbaar in de auto. Groot-Brittannië zoekt naarstig naar betekenis en gevolgen van deze klungelige uitglijer. Je hoeft trouwens geen Labouraanhanger te zijn om Browns blunder te begrijpen (wat niet hetzelfde is als accepteren). Iedereen die wel eens geflyerd heeft voor een politieke partij, is wel eens met een ‘Duffy’ in contact gekomen. Vervelende mensen zijn het. Ze komen niet debatteren, maar lezen je de les . Ze hebben de ochtendkrant uit, stappen op je af en beginnen uit het niets een volstrekt onsamenhangende tirade af te steken.En jij? Vriendelijk blijven glimlachen, duw wat kralen en spiegeltjes in hun handen en hopen op een snelle aftocht. En zet je microfoon even uit als je stoom afblaast. Want na een ochtend flyeren ben je daar wel aan toe.
Dat moment, van publiek optreden naar ontspannen privacy, in het grensgebied tussen openbaar en besloten, ligt het schandaal op de loer. Schandalen ontstaan als publiek en privaat domein elkaar overlappen. Technologie is zo’n ‘overlapper’: microfoons en opnameapparatuur heffen privacy (private domein) op. Met alle gevolgen van dien. Brown waande zich veilig in de auto, terwijl hij door de microfoon nog met beide benen in het publieke domein stond. Hij liet zich even gaan, de opnames waren van verstaanbare kwaliteit en het kwaad geschied.
Op Twitter werd al snel (door Labouraanhangers) een blunder van Cameron van maart dit jaar tegenover de gaffe van Brown gezet. In een interview met een Brits magazine voor homoseksuelen gaat de Tory-Leider ‘nat’. Hij stuntelt zich door een serie goede vragen over homorechten en vraagt zelfs de camera even uit te zetten om zijn gedachten te kunnen ordenen. Volgens Ben Bradshaw, homoseksueel en staatssecretaris van Cultuur, een gaffe van de conservatieve voorman. Volgens Twitteraars bewijst Cameron met zijn gestuntel net zo onbetrouwbaar te zijn als Brown. Sterker: Brown laat zien menselijk te zijn, Cameron bewijst in zijn interview eigenlijk homo’s te haten.
Klopt dat? Hebben de twitteraars en Bradshaw een punt? Kunnen we het schandaal van Brown vergelijken met dat van Cameron? Nee.
Gordwon Browns Bigotgate is oprecht een schandaal, wat Cameron overkomt is schandalig. Het verschil? Een schandaal openbaart het private domein – het breekt die veilige cocon open. Een schandaal betrapt mensen op heterdaad. Schandalig vergroot het publieke domein uit. Fortuyn gaf toe aan het sperma van zijn Marokkaanse minnaars te kunnen proeven of deze de avond ervoor Berenburg hadden gedronken. Veel mensen vonden dat schandalig. Hij maakte zijn opmerking in het publieke domein en daar werd het nog eens uitvergroot. Het zou een schandaal zijn geweest als hij in het private domein het sperma had geproefd en dat die kennis in het publieke domein terecht was gekomen. Een schandaal is dus een grensoverschrijding. Cameron overschreed die grens niet (hij was al in het publieke domein), Brown overschreed gisteren die grens wel. Nu is het afwachten wat dat met Labour doet … <<