Archetypische jazz is cool jazz. De jazz van klamme avonden en zwoele nachten. De jazz zoals Davis die heeft ‘ontworpen’ met zijn nonet, later sextet en op deze opnamen, ondersteund door het orkest van Gil Evans, een quintet. Van dat ‘quintet’ zijn unieke opnamen opgedoken; 26 minuten lang. Live.
Op de dag van deze unieke opname in Studio 61 in New York (2 april 1959) had saxofonist “Cannonball” Adderley een migraine-aanval. Davis besloot om in een quintet te komen. Gedurfd. Davis zit midden in de opnamen voor Kind of Blue. En op die plaat speelt Adderley alleen op het nummer Blue in Green niet mee. Adderley doet wel mee op het nummer So What. Op deze unieke opname voor de Amerikaanse televisie speelt Davis ook So What – het is de ouverture. Nu dus zonder de grote saxofonist. Prachtig vergelijkingsmateriaal voor musicologen. Daarom staat onderaan dit bericht ook het origineel erbij.
We zijn trouwens te gast bij de The Robert Herridge Theater. Een programma dat normaliter ruimte bood aan verhalen – niet aan muziek. Op de opname we horen Davis zelf (op flugelhorn en trompet), John Coltrane op tenor sax, Wynton Kelly op pinao, Paul Chambers op bas en Jimmy Cobb op drum. En het orkest van Gil Evans dus.
Het lijkt er op dat Davis’ live versie van So What op 2 april 1959 iets sneller is dan op het album. Zijn soli (en die van Coltrane) zijn meer bop dan cool. De trompettist klinkt edgy, nerveus wellicht. Jimmy Cob pakt na het intro zijn stokken (en legt zijn brushes terzijde). De jonge Coltrane is zijn verslaving nog de baas en houdt zijn Grote Voorman moeiteloos bij. De muzikanten zijn door hun sessies in de studio verschrikkelijk goed op elkaar ingespeeld – ze kijken elkaar geen moment aan. De 26 minuten zijn een geschenk van de muziekgeschiedenis. En als toegift zien we Davis tijdens de solo van Wynton Kelly ontspannen een peukje roken met de opnameleiders. Prachtig jazz kijken. Gratis en voor niets. <<
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Vqo3DRwlFO4]
spotify:track:4vLYewWIvqHfKtJDk8c8tq