Wie zijn reguliere gelijk niet kan halen, wacht een laatste gang naar het Binnenhof. De politieke meerderheid is een sterk argument in een verloren zaak. Dacht ook Mauro (18, Angolees/Limburger). Hij heeft er één: een kamermeerderheid. Na een potje voetbal op het Binnenhof, een optreden in Pauw & Witteman weet hij nu de CDA-fractie in de Tweede Kamer aan zijn zijde. Zijn advocaat maakte de rekensom: vijftig procent plus één: dat is genoeg voor een verblijfsvergunning.
Netjes, want daarmee is hij een wig tussen de christen-democraten in het parlement en de christen-democraat in het kabinet, Gerd Leers. En die was toch heel duidelijk: Mauro moet terug naar Angola. Maar na een directe confrontatie met de vijftig procent plus één bindt Leers in. Dat is prettig voor Mauro (en eerlijk: ik gun het die jongen), maar onbegrijpelijk van Leers. Hoe heeft hij de regie over zijn principiële standpunt zo kunnen verliezen? Sterker: zo’n principieel standpunt neem je toch juist in om gerommel in de marge te voorkomen?
Blijkbaar niet. Leers is dus geen knip voor de neus waard. Je houdt je poot stijf of je buigt. Maar je buigt niet als er een paar parlementariërs met je stijve poot gaan piemelen. Erger: Leers zet de deur wijd open voor een nieuw loket van de IND; gevestigd aan het Binnenhof te Den Haag. De zaak-Mauro (nogmaals: ik gun het de jongen, echt) maakt voor veel anderen de Haagse politiek volstrekt onbegrijpelijk. Dat is niet hardvochtig, dat is niet rechts, dat is wel zuiver. Je mag het overal in de Hofstad over individuele dossiers hebben, maar niet op die vierkante kilometer rond het parlement. Daar worden algemene belangen afgewogen – en dat is Mauro niet.
Hoewel: Leers kan zich nog verdedigen door te wijzen op een structurele erfenis van zijn voorgangers en een slecht functionerend hoofd van de IND. Het tijdig en zorgvuldig toewijzen (of afwijzen) van een (permanente) verblijfsstatus is natuurlijk een potje. Als je op je tiende bent binnengekomen en op je achttiende hoort dat je er weer uit moet, dan heb je als parlementariër met een hart een argument jegens deze minister. Waar is dit fout gegaan? Waarom ging het fout en om hoeveel meer dossiers hebben wij het hier? Wat gaat de minister daarmee doen? Is er een humane oplossing denkbaar en hoe ziet die er dan uit? Want je mag, ook als vreemdeling, van de Nederlandse overheid enige zorgvuldigheid verwachten.
En precies daarom is de Mauro-zaak zo’n paradoxale schijnvertoning die Leers vooral aan zichzelf te danken heeft. Of je hebt geen humane oplossing en je roeit met riemen die je hebt: je laat mensen achttien jaar in de waan dat ze mogen blijven en stuurt ze als nog het land uit. Want zo is het Nederlandse systeem nu eenmaal. Klote, naar, pijnlijk, maar hé: politiek is niet voor bange mensen. Of je komt met een oplossing voor al die onbekende Mauro’s die niet konden voetballen of door P&W werden afgebeld. Die laatste variant heeft mijn inziens meer met politiek te maken dan wat er nu in Den Haag in de marge wordt gerommeld. Nogmaals: ik gun het die jongen, echt waar, maar wat glijdt de minister hier ongelofelijk hard uit over een dossier dat hij natuurlijk stilletjes had moeten wegwerken. Net als al die andere dossiers. <<