Elk woord dat ik minder schrijf, maakt mijn artikel leesbaarder en bespaart geld. Tenminste: als ik voor een krant zou schrijven. Elk woord moet namelijk nagekeken en gedrukt, vormgegeven. Dat zijn veel mensen, veel uren, ergo: veel euri. Bij een blog zijn al die mensen er niet. Ik schrijf en de rest (publicabel maken) gaat automatisch.
Toch zijn blogteksten vaak kort en krachtig, signaleert Michael Kinsley; krantenartikelen zijn volgens hem te lang. Hij schrijft een helder stuk over lengte, leesbaarheid en kostenbesparing voor kranten en tijdschriften. Zelf hanteer ik daar de volgende formule voor: elke letter kost 5 cent, elke gelezen letter levert 10 cent op.
Om kostenneutraal te kunnen werken, moet ik dus mijn lezers verleiden minimaal de helft van mijn stukken te lezen. Elk moment dat zij eerder afhaken, kost het mij geld. Elk moment dat zij verder lezen dan de helft, levert me geld op. Dus: verleiding, verleiding, verleiding. Ik ben benieuwd. Dit stukje kost me 1.041*0,05 cent: 52,1 cent. Maar hoeveel levert het mij op?