Met het mogelijke vertrek van Timothy Geithner (Amerikaans minister van Financiën) is Ben Bernanke de laatste van de Grote Drie die in 2008-2009 het puin na de ineenstorting van de Lehman Brothers Bank ruimden. Deze week werd al bekend dat Geithners voorganger en toenmalige baas Hank Paulson gaat lesgeven aan de John Hopkins University. Voor zijn politieke loopbaan was Paulson CEO van Goldman Sachs – een van de grootste investeringsbanken op Wall Street.
Als een van Geithners opvolgers is onder meer Jamie Dimon (CEO bij JPMorgen Chase & Co) genoemd. Geithner en Dimon kennen elkaar goed. Tijdens het hoogtepunt van de crisis hebben ze regelmatig met elkaar de degens gekruist. Geithner, is de overlevering (onder andere in Too Big To Fail), ging daar weinig zachtzinnig en volgens de geldende mos tekeer tegen de verzamelde top van bancair Amerika. Daarbij zaten veel schofferende telefoontjes en zelfs weinig onthullende opdrachten om fusiegesprekken met andere banken te beginnen.
Geithner was in 2008-2009 de luitenant van Paulson. Samen met hem bedacht hij de ‘private betrokkenheid’ – een weinig uitgediepte term om Wall Street mee te laten betalen aan de redding van Lehman – daartoe, uniek, bijeengebracht in een vergaderzaal van de Fed. De Lehman Brother Bank kon alleen na een fusie overleven, maar was niet in staat haar toxic assets te waarderen. Daardoor wilde geen enkele andere bank de Broers overnemen.
Geithner en Paulson dachten een eenvoudige oplossing te hebben. Lehman zou opgaan in het Britse Barclays dat wel belangstelling had en de overige Grote Banken zouden geld storten in een pot om de grootste risico’s voor de Britten, voortvloeiend uit die fusie te financieren. Alistair Darling, de toenmalige (Labour) minister van Financiën stak daar op het laatste moment een stokje voor. Hij weigerde het ‘Amerikaanse kanker’ in het Britse systeem te importeren. De deal ging niet door, Lehman fuseerde niet en viel, zonder bailout die AIG wel kreeg, om.
Na Geithners promotie tot minister heeft hij volgens veel Amerikaanse post mortems die vandaag verschenen, weinig meer in de melk weten te brokkelen. Niet vreemd ook. Geithners macht is hopeloos versnipperd. De President, Senaat en Congres, het stelsel van Centrale Banken onder leiding van Bernanke, de bestuurskamers van het Hele Grote Geld (Wall Street), beleggers, hedge funds en de publieke opinie (die hun buik vol hebben van de bonussen en bail outs) zetten het vak van minister van Financiën in Amerika onder grote druk.
Na de crisis van 2008 is zijn macht verder uitgekleed door meer en strenger toezicht. De marges om te bewegen zijn minimaal. De gigantische staatsschuld en economische malaise (hoge werkloosheid) voert de druk om met de juiste voorstellen die snel werken te komen alleen maar op. Druk waar zelfs Paulson onder gunstiger omstandigheden, toen toezichthouders nog geen idee hadden welke impact de problemen op Wall Street precies hadden, meermalen aan onderdoor ging. Hij hing van pure ellende en oververmoeidheid tijdens het redden van Lehman (wat mislukte) en AIG (wat is gelukt) regelmatig kotsend boven een prullenbak of in gebd verzonken met zijn vrouw aan de telefoon.
Geithner vertrekt niet meteen. Hij wil zelf nog in het strijdperk treden tegen niemand minder dan Obama over de torenhoge schuld die een rol zal gaan spelen bij de komende presidentsverkiezingen in 2012. In Europa zullen ze hem graag zien vertrekken. Hij legde regelmatig de vinger op de zere plek – de weigerachtige houding van Europese collega’s een plan te presenteren waarmee zij de crisis in de eurozone konden aanpakken. <<