Twitter heeft voor mij één groot nadeel: het recentste bericht staat bovenin de tijdlijn. Met andere worden: het ordeningsprincipe achter alle tweets is tijd. Daardoor leest mijn tijdlijn als een allegaartje aan tweets met een eclectische verscheidenheid aan onderwerpen. Wie vijftien vrienden volgt, heeft daar schijt aan. Iedereen komt dan toch aan bod. Of, zoals een volger van mij door de telefoon (!) zei: ik lees mensen die ik fysiek ken – de rest sla ik gewoon over.
Wie meer dan driehonderd media volgt om zo op de hoogte te blijven van ongeveer vijftien verschillende categorieën nieuws (Binnenland, Buitenland, Wetenschap, Boeken, enfin: de hele rits) wordt na een paar weken knettergek. De tweets in de tijdlijn verspringen te veel van onderwerp om er iets mee te ‘kunnen’. Overslaan wil ik niet (waarom volg je al die anderen dan nog?).
Dus, dacht ik heel naïef, ik reorganiseer mijn account. Ik unfollow iedereen en breng ze onder in lijstjes.
Ik was daar in een kwartiertje mee klaar. En toen begon het gezeik van de eersten die dachten dat ik hen niet meer volgden. Onzin, natuurlijk – alleen ik volg ze nu vanuit een lijstje. Ze staan niet meer op mijn tijdlijn: daar komen nu al mijn eigen tweets. En dat vind ik fijn, want ik tweet vaak een linkje of een ideetje op basis van een linkje. Ik heb nu dus mijn account zo georganiseerd, dat ik er het eenvoudigst mee uit de voeten kan. Prima de biema, dacht ik, maar rekende daarbij buiten het sociale aspect van Twitter.
Want unfollowen is als het uitmaken van een relatie, maar dan zonder zelfs ook maar te bellen. Mensen zagen zich geschrapt en dezen direct hun beklag bij mij en anderen. Anderen begonnen zich er ongevraagd mee te bemoeien. Plots twitterde we over ‘gevoelens’, ‘afstand’, ‘er niet meer bij horen’. Twitter was even geen medium, maar social. Hoe vaak ik ook uitlegde dat ik iedereen nog steeds volg – het ging er niet in. Hoe gemakkelijk mijn nieuwe ordening van mijn tweets ook was – dit KON ik NIET maken!
Daarom, nogmaals, een korte uitleg. Ik houd nog steeds van iedereen die ik volg. Alleen, om mijn account leefbaar te houden, om er ook daadwerkelijk profijt van te hebben. Om er efficiënt gebruik van te kunnen maken, heb ik mijn account anders georganiseerd. Die nieuwe organisatie maakt het volgen van al jullie tweets alleen maar makkelijker. Ik zal nog vaker en nog sneller iets met de informatie die jullie mij aanbieden, kunnen. Ik zou willen zeggen: doe het ook. Het werkt – behalve dan de korte pikkies waar ik, gezien de felheid van sommige reacties, blijkbaar met een naaldhak op ben gaan staan. <<