Elke twee weken een column voor Soulfood – Neerlands beste radioprogramma bij Unity FM. Deze week over gisteren, vandaag, morgen: muzieketen.
Gisteren gepland, vandaag gedaan en morgen van nagenieten: een luxe lunch met mijn geliefde. Luxe, want we zaten uiteindelijk drie-en-een-half uur met een heerlijk wijnarrangement uit te kijken op elkaar (wat niet vaak gebeurt) en een prachtige wintertuin. Op ons bord heerlijke gerechten: aardperenmoes met garnalen, tournedos, kaasplankje. Kopje koffie toe, keurig publiek om ons heen. En, net te hard, net te dominant, die muziek. Geen rechteloze muzak, maar muziek. Norah Jones komt voorbij, Jamie Cullum en dan spitsen mijn oren: Robbie Williams doet Frank Sinatra.
Wat eet ik het liefst bij Mozart, bedenk ik mij, of het ontstoken ego van Kayne West (met dank aan de HP/De Tijd)? Bestellen we meer wijn bij klassieke muziek? Willen we een toetje bij Norah Jones? Zou het personeel van dit restaurant daar rekening mee houden? Ik denk het wel. Niet zozeer om hun omzet te bevorderen, maar wel om te voorkomen dat het omzet kost. Je kan in het restaurant waar ik vandaag at geen hardcore opzetten. Al zijn de marges hier groter dan in de echt hippe tentjes – daar luistert alles nauw. Zo nauw, dat stilte een serieuze optie is.
Eten en muziek gaan samen. Er is zelfs een arrangement met een muziekshow in Aalsmeer. In de voormalige Duke kon je eten bij een live-band. Bij een concert horen broodjes koket met mayo. Bij klassiek liever helemaal niets eten. Terwijl dat toch hele lange zitten zijn. Een beetje opera moet toch hongeren, zou je zeggen. Rap en hardcore vereenzelvig ik toch met fastfood, een hamburgertje of frietje oorlog. En mijn tournedos van vanmiddag – doe maar Mozart. Of de echte Sinatra. Want in zo’n mooie omgeving, met links en rechts heel wat tweede leggen en managers met minnaressen, past deze oude boef. Dus niet de surrogaat-Sinatra- ik ben toch geen vegetariër … kom op zeg! Ober: One for my baby and one more for the road … <<