Elke twee weken schrijf ik een column voor het radioprogramma Soulfood. Deze keer over scheldwoorden en schelden.
God Save The Queen / The Fascist Regime. Punt. Heel veel meer hoefden de Sex Pistols niet uit te kreunen om Engeland in 1977 in alle staten te brengen. De vergelijking tussen Queen Mother en Hitler had al het gewenste effect dat een punkbandje zich maar kan voorstellen. De BBC weigerde het singletje te draaien. Het weerhield het publiek er niet van het te kopen. Het nummer bleef ondanks de ban zeer populair. De Sex Pistols waren met al hun gewicht op ‘s lands open zenuw gaan staan.
Mocht u nog twijfelen – schelden doet dus wel degelijk pijn. Toch zullen de Sex Pistols nu minder effect hebben met hun vergelijking van politieke stelsels dan in 1977. De punkscene heeft schelden misschien wel tot kunst verheven, de rap heeft haar gepersonaliseerd. En daarom raakt het ons misschien minder. Scholden de rauwdauwers in leren jackies nog tegen het systeem (hun ouders) en beledigden ze ons daar allemaal mee, het met goud behangen geboefte uit de Amerikaanse projects richtten hun verbale geweld vooral op elkaar.
Sterker: ze traden (letterlijk) in het strijdperk om onderbouwd door een stevige beat elkaar en plein public zo vloeiend mogelijk de huid vol te schelden en tot op het bot te beledigen. Moeders waren ezels die in literaire volzinnen een beurt kregen, vaders moesten dood, het liefst na lang en pijnlijk lijden. De rap heeft het ongericht schelden van de punk gekanaliseerd en omgezet in pure literatuur. Zonder persoonlijke belediging geen rapmuziek, zonder punk geen belediging. Daarom: God Save The Queen als volkslied van de betere scheldpartij. <<