Wat een prachtige documentaire, Writing with fire. Een groep vrouwen van de laagste kaste in India leggen met hun smartphones voor een steeds groter wordende groep volgers op YouTube misstanden in hun provincie vast. Ze laveren daarbij bijzonder knap om barrières heen die ze steeds weer op hun pad tegenkomen, en dan met name hun sociale status (onaanraakbaar) en vrouw-zijn in een wereld die door mannen wordt gedomineerd.
De verhalen die ze vastleggen voor Kahbar Labahiya, zijn verbazingwekkend: serieverkrachtingen, corruptie, bedreigingen, diepe armoede, niet-nagekomen beloften en verkiezingscampagne. Ze roepen machthebbers tot de orde en, nog knapper, overtuigen slachtoffers om zich te laten horen, ondanks de angst die zij voor mogelijke repercussies hebben. En gestaag klimt het aantal kijkers van hun YouTube-kanaal.
Een scène springt er wat mij betreft uit, als een verslaggeefster bij een demonstratie filmt. De demonstranten zijn het slechte onderhoud aan hun belangrijkste weg beu, maar durven dat voor de camera niet direct te uiten.
Omringt door mannen weet de verslaggeefster hen te overtuigen wel wat te zeggen. Door eerst het beeld weg te nemen dat alle journalisten fake nieuws verspreiden en geld eisen voor aandacht om dan, met smartphone, getuigenissen op te tekenen. het gevolg: de lokale overheid vernieuwt de weg. Journalistiek als check op de democratie, zoals de hoofdredacteur uitlegt – de journalisten voeden de overheid met de wensen van het volk.
Gaat dan zien, meer is er niet over te zeggen.
