270 kiesmannen (en -vrouwen) heeft een kandidaat nodig om president van Amerika te worden. In totaal zijn er over 50 staten 538 te verdelen, dus leiden er vele wegen naar het Witte Huis. Het is zaak om het juiste pad te plotten. Aflevering 1: Diepe onvrede.
Bijna driekwart van de Amerikanen is boos, tweederde is bang, nog niet de helft hoopvol en nog geen vijfde trots. Dat zijn de laatste cijfers van Pew over de Staat van Amerika. Met vijf maanden voor de verkiezingen (op 3 november 2020) en nauwelijks kans om fatsoenlijk te campganeren, wachten Trump en Biden een enorme opgaaf om tussen de brokstukken van het Amerikaanse moreel een pad naar victorie te vinden. De pandemie, economische en culturele crisis woekeren voort zonder tegenwoord of alternatieve uitleg van de Democratische kandidaat en de zittende president. Die laatste heeft nog het meest onder de situatie te leiden: de mos is dat presidenten successen in hun tijd geboekt, mogen claimen, maar ook verantwoordelijk zijn voor falend beleid.
Begin dit jaar zag het er nog rooskleurig uit. Nog nooit was de werkloosheid zo laag geweest en de Democraten schoten zichzelf in de voet door zich (bijna) uit te leveren aan een gestaalde socialist. Het politieke tij keerde toen de pandemie toesloeg. Inmiddels staan miljoenen Amerikanen langs de lijn, woekert de pandemie met ongekende snelheid door het land (geven staten hun eigen draai aan de bestrijding ervan), woedt er openlijke cultuuroorlog en staat Joe Biden inmiddels voor in diverse peilingen (steeds vaker ook met inachtneming van foutmarges).
Onder die druk wordt alles vloeibaar en de eerste tekenen van een moeizame campagne lekken al uit het Witte Huis: twee dagen geleden mocht campagne-chef Michael Glassner een stap terugdoen en schoof schoonzoon Jared Kushner Jeff DeWit naar voren. Debet aan deze demotie: lege stoelen tijdens Trumps verkiezingsbijeenkomst in Tulsa. Trump zou zijn ontploft/gemotiveerd; de kleur van de lege stoeltjes was … blauw. De bijeenkomst is in vele media al geframed als ‘the Tulsa Debacle’. Koren op de molen voor Biden? Niet echt.
Biden zou slapend rijk kunnen worden, maar de waardering voor de voormalige vice-president is dubieus. Oké, meer Amerikanen vinden Trump een slechte of zelfs vreselijk slechte president dan Biden (zou kunnen zijn), maar veel meer Amerikanen vinden Biden ‘middelmatig’, 28 procent van de ondervraagden vinden Biden ‘fantastisch’ of ‘goed’ (tegen 37 procent die dat over Trump zeggen). De steun voor Trump zit in de uitersten, voor Biden in het (grijze) midden. Het is aan het electoraat om tussen beide te kiezen.
Daarvoor moeten beide kandidaten 270 van de 538 electoral college votes zien binnen te hengelen. Dat begint weliswaar met een popular vote (gewoon, tellen van de stembiljetten), maar daarbij moet direct worden aangetekend dat niet in alle staten de popular vote op dezelfde manier wordt omgezet in college votes. Dat maakt polls ook zo complex; mensen zeggen weliswaar op wie ze stemmen, maar de institutionele dynamiek die dan volgt, is bijzonder lastig te modelleren. Zo voorspelden bijna alle polls de winst van Clinton, vier jaar geleden, correct: ze won inderdaad de popular vote van Trump. Trump haalde echter meer electoral college votes binnen en kreeg zo het presidentschap.
Het is dus zaak voor Biden en Trump om een pad door Amerika te plotten waarmee zij zo efficiënt mogelijk 270 college votes binnenhalen. Dat pad plotten we graag mee, vandaar een nieuwe serie, #Plotting-A-Path. Een ding weten we, ruim vijf maanden voor verkiezingsdag, zeker: dat pad doorkruist een diep verdeeld Amerika dat wordt geconfronteerd met een pandemie, economische crisis en een cultuuroorlog die op straat wordt uitgevochten.
