Een beetje genant was het wel, steeds maar weer vragen of hij nu wel of geen lijsttrekker van het CDA wilde worden. Het antwoord werd ook steeds pijnlijker: Wopke (en zijn tegenkandidaat Hugo) gingen er over nadenken. Mona was vanaf het begin eerlijk – zij dag die job wel zitten. In linguistische termen heet wat de mannen deden overigens een dubbele hedge: je weet nog niet eens zeker of je het uiteindelijk wel gaat weten.
Voor het antwoord namen ze nog even de tijd, en wij zoomden erop in. Vandaag bleek dat we allemaal voor de gek zijn gehouden. De Telegraaf primeurde dat Wopke er zelf rond de Kerst wel uit was – hij voelde zich meer bestuurder dan politicus: voor hem geen lijsttrekkerschap. Dat had hij eind vorig jaar ook al bekend gemaakt bij diverse mensen in zijn omgeving. Maar die vroegen hem er nog eens over na te denken. En dat geloof ik dus niet.
Ze hebben Wopke natuurlijk gevraagd om nog even niet uit de race te stappen omdat die zo fijn voor gratis publiciteit zorgde. Die race dan. (En Wopke ook, maar niet altijd gewenst).
Kijk, daar was Hugo en Wopke weer (en voor de vorm, lachend, haastig, als voetnoot ook Mona). Het werkte! Ze domineerden! Maar nu, overvleugeld door corona (en daaruit voortvloeiend een fikse ruzie met de Italianen), protesten tegen racisme en de enige echte kandidaat Hugo in de bestuurlijke lead in casu covid-19, zijn de publicitaire risico’s begin deze maand groter dan dat de nep-strijd opleverde. Ook al weet je, ik herhaal het nog maar eens, al maanden dat je het toch niet gaat doen, maar aan iedereen wel vertelt dat je daar misschien over gaat nadenken.
Ik ben geen lid van het CDA. Ik ken wel leden van de partij. Hele fatsoenlijke mensen. Die moeten toch even getandenknarst hebben bij dit communicatieve handigheidje. Dit is geen voorbeeld van leiderschap, maar van imago management. Daar hebben binnen de partij mensen een broertje dood aan. Het CDA staat voor een inhoud, maar haar leiderschapsvraagstuk bleek de afgelopen maanden toch vooral te zijn ingegeven door de vorm. Hun verweer: het CDA noch Hugo noch Wopke noch Mona stookten die strijd op. (Kijk, zo masseer je iemand semantisch weg, door haar stelselmatig aan het einde van elke opsomming te zetten of, vaker nog, gewoon helemaal te vergeten.) Media klopten die strijd op!
Klopt. Maar niemand sprak het tegen, toch ook een voorbeeld van leiderschap. Niemand stak zijn hand op om te zeggen dat met de Kerst werd gevierd dat Jezus werd geboren en het leiderschap van het CDA in Huize Hoekstra te graven werd gedragen. Geen lid van het CDA en toch genaaid voelen. De campagne voor 2021 is begonnen. En we gaan er weer mee aan de slag — immers het mooiste verhaal dat je kan vertellen. <
