Wat is het verhaal? Michael Barbaro (host van The Daily – de dagelijks nieuws podcast van NYT) interviewde collega Julie Hirschfeld Davis die op haar beurt had gesproken met Stephen Miller, verantwoordelijk voor het scheiden van immigrantenfamilies aan de Amerikaans-Mexicaanse grens. Davis maakte van dat gesprek opnamen om later uit te kunnen werken voor een artikel in de krant.
Geen podcast
Die opnamen wilde NYT niet gebruiken voor de podcast van Barbaro, want schreef de krant in een verklaring:
.@nytimes statement on the decision not to use audio of an interview with Stephen Miller https://t.co/MvyDTZuMgI pic.twitter.com/rsHbiOSU6M
— NYTimes Communications (@NYTimesPR) 19 juni 2018
Het materiaal was niet bedoeld voor een podcast, maar voor een krantenartikel. Dat artikel was overigens on record, Miller is er in gequoot en heeft daartegen geen bezwaar gemaakt of daarin feitelijke onjuistheden aangetroffen. De ‘affaire’ legt in ieder geval een nieuw, crossmediaal ethisch vraagstuk op menig redactie-tafel. Waarom heeft de NYT hiertoe besloten. Nate Silver heeft een mogelijke verklaring (beter: veroordeling):
This is rather explicit acknowledgement by the NYT that it’s willing to make sacrifices to preserve its access to senior people within the White House. Is that access worth it? Maybe—they get a lot of scoops! But let’s not pretend there aren’t trade-offs. https://t.co/VJe4jrQixX
— Nate Silver (@NateSilver538) 19 juni 2018
Tango
Natuurlijk zijn er onderhandelingen tussen journalist en bron en tussen media-organisatie (NYT) en instituties die zij coveren (Witte Huis): ze zwieren allemaal een tango waar soms de een, soms de ander leidt. Tot publicatie woedt er altijd een strijd om beeldvorming en verwoording – dat kan elke (huis-aan-huis) journalist beamen. De vraag rijst waarover is onderhandeld tussen journalist en Miller, tussen NYT en Witte Huis. Staan er statements op de tape die na overleg (tijdens het gesprek of daarna) zijn geschrapt? Is dat de reden dat de krant de tape niet wil vrijgeven of gebruiken?
Vaststaat dat een podcast geen krant is en crossmedialiteit een nieuwe factor in het sociale contract tussen journalist en bron: mogen opnamen bedoeld voor een interview worden gebruikt voor andere kanalen van het medium? En zo niet, zullen bronnen eisen, om zo het risico uit te sluiten, dat er geen opnames meer worden gemaakt?
Radio 1 relletje
Radio 1 had er geen moeite mee en publiceerde opnames van een off the record-gesprek met DENK-campagneleider Farid Azarkan toch te gebruiken in een item. Azarkan verzon een nepbanner in de huisstijl van de PVV met daarop de slogan: ,,Na 15 maart gaan we Nederland zuiveren”. De banner was niet van de PVV en is ook nooit in de campagne gebruikt (wel getest, aldus de Nieuws BV). On record ontkende Azarkan wat hij off the record toegaf: hij had de banner bedacht. Om zich tegen DENK te wapenen, die al snel beweerde dat De Nieuws BV vals nieuws verspreidde, braken de programmamakers met de vertrouwelijkheid van de opnames:
“De Nieuws BV heeft voor dit verhaal Farid Azarkan geïnterviewd. Azarkan stond echter niet toe dat opnames gemaakt werden van dit gesprek. In het interview erkent de fractievoorzitter dat onder zijn leiding inderdaad een PVV-banner ontworpen is. Hij stelt dat na overleg met het bestuur van DENK is besloten af te zien van de geplande campagne. Hij ontkent echter iedere betrokkenheid bij het online plaatsen van de test-banner. Het programma heeft dit gesprek uit voorzorg heimelijk opgenomen om mogelijke valse beschuldigingen en ontkenning van DENK te kunnen weerleggen.”
Publicatie als bescherming tegen de aantijging ‘onbetrouwbaar’ te zijn: nieuwsgaring over DENK heeft meer weg van een partijtje judo dan een sensuele tango. Trieste is dat De Nieuws BV zich blijkbaar gedwongen voelt om in gesprekken met DENK een hypotheek te nemen op de mogelijke afloop, namelijk het moment waarop DENK met de journalisten afrekent. Net als journalisten van de NYT rekening houden met een mogelijke de consequentie van een publicatie: namelijk wraak in enigerlei vorm. De journalistiek is de enige dans die doorgaat als de muziek al lang gestopt is met spelen … <<