En beetje meta is het wel: interviewers interviewen. In The Turnaround, de nieuwste podcast van de Columbia Journalism Review (CJR) wil Jesse Thorn (NPR) alles weten over een goed vraaggesprek. In de eerste episode praat hij met Ira Glass – de man achter This American Life.
Een nieuwe podcast van CJR (The Kicker is ook aan te raden) waarin interviewers worden ondervraagd door Jesse Thorn (NPR). In de eerste aflevering is Ira Glass te gast. Glass maakt al twintig jaar radio, zijn grootste succes is This American Life waarin verhalen van Amerikanen over de meest uiteenlopende onderwerpen centraal staan. Zoals een Jeep-dealer op Long Island, de verwisseling van twee baby’s in 1951 of de geheime levens van een babysitter.
Glass is niet alleen een meesterverteller, hij is vooral een meesterluisteraar, blijkt uit het gesprek met Thorn. Zo monteert Glass al tijdens een gesprek. ,,Ik zit nu in mijn hoofd dit interview te monteren – ik zoek altijdeen narratief en suspense. Alleen dan blijven mensen luisteren.” Thorn niet. Hij vergeet bijna direct wat er besproken is en zoekt geen verhaal in een gesprek. Thorn: ,,Alles wat hier wordt gezegd, komt direct in de podcast …Inclusief alle rommel.” En met die rommel valt het mee – het zijn vooral tips die Glass deelt.
Nogmaals … en nogmaals
Bijvoorbeeld: stel de lastige vragen, de gênante, scherpe, big questions die niemand durft te stellen meerdere keren. Duik er niet voor weg, maar achtervolg degene die je interviewt tot je een antwoord hebt. Dat levert niet alleen een beter antwoord op, maar ook de chase zoals Glass dat noemt: de jacht op het antwoord. En dat is prachtige radio. De zoektocht naar een verklaring, het geduik, de moeite die een journalist neemt om door te zetten. Allemaal voorwaarden voor een verhaal uit Glass’ stal.
In je gezicht
Dat kan soms pijnlijk zijn en tot ergernis leiden tussen journalist en bron. ,,Als je dan iets lelijks te zeggen hebt, doe dat dan in iemands gezicht.” Basale journalistieke ethiek, volgens Glass niet alleen essentieel, het leidt tot de mooiste fragmenten waarin de pogingen om het smetje in de kortstondige relatie weg te poetsen, de spanning die even oploopt, de gemeende en gemene emoties iedereen aan de radio doen kluisteren. Het is boeiend om naar te luisteren. En bovenal eerlijk, voor alle betrokkenen.
Toetsen
Glass toetst zo voortdurend ‘zijn theorie’ van een verhaal: ,,Het mooiste is als ik iemand voorhoud wat hij precies bedoelt om dan te horen dat ik er helemaal niets van heb begrepen.” Hij steekt zijn emoties daarbij niet onder stoelen of banken: ,,Die laat ik merken … Soms ben ik ineens verliefd.” Alleen dan komt niet alleen het juiste, ook het mooiste verhaal eruit. Dat kan iedereen, denkt Glass. Als je bereid bent om de helft van je verhalen te laten sneuvelen. Want dat is wel de prijs van zijn succes: maanden werk down the drain omdat er geen haakje in zit, geen verhaallijn, geen spanning. Want dat is killing.
Foto: Peadbody Awards / Ira Glass 5 / CC BY 2.0