Na vijf jaar op mijn droomplek te hebben gewerkt, gemiddeld honderd studenten per jaar te hebben verteld over het belang van journalistiek in het algemeen en de kneepjes van het vak in het bijzonder, is vandaag mijn laatste dag op de Universiteit Leiden. Ik wil niet weg, maar ik moet vertrekken: mijn laatste tijdelijke aanstelling wordt niet omgezet in een vast contract omdat mijn functie wordt opgeheven. Vanaf volgend jaar moet achter mijn bureau een Universitair Docent zitten. Het compliment dat ik al die tijd op UD-niveau heb gefunctioneerd is net zo groot als de frustratie nu weg te moeten. Niemand blij, maar zo zijn de spelregels nu eenmaal.
Dat betekent allerminst het einde van mijn persoonlijke ambitie: het verkennen van het grensvlak tussen politiek & communicatie, journalistiek & technologie en onderwijs & wetenschap. Een driehoek met zes punten, zo u wilt. Ik heb de afgelopen vijf jaar voldoende projecten bedacht en uitgevoerd die op het grensvlak van deze onderwerpen liggen – in het grijze gebied tussen praktijk, reflectie en doceren. Dat grijze gebied is volgens mij de kraamkamer van nieuwe, journalistieke ideeën die niet alleen onze democratie versterken, maar ook studenten een kritische houding aanleren waarmee ze waardevolle bijdragen kunnen leveren die ons allemaal verder helpen. En, godzijdank, is dat niet aan één bureau gebonden.
Is er dan niets aan de hand? Natuurlijk wel. Ik ga de ploeg missen waar ik vijf jaar deel van uit maakte – unieke wetenschappers die zoveel slimmer zijn dan ik, maar die slimheid altijd aanwenden om beter uit te leggen wat ik bedoelde. Ik dank ze allemaal voor hun geduld en, belangrijker, hun vermogen om de nieuwsgierigheid waarmee ik hier begon alleen maar verder aan te wakkeren. Ze toonden mij kennis en blijven dat hopelijk doen.
Ik ga ook de studenten missen. Hun inzet en ontwikkeling van scholier naar specialisten in halfweten. Hun scherpe vragen, hun gezeur, hun inzet en de omstandigheden waaronder sommigen bergen hebben verzet. Ik hoop nog vaker les te geven, maar de afgelopen vijf jaar hebben mij één ding over die nieuwe generatie geleerd: dat komt wel goed. In ieder geval met de studenten uit Leiden.
U kunt me weer bellen, voor al uw klussen op het grensvlak van politiek, journalistiek & technologie en onderzoek. Maken we een afspraak, drinken we een bakkie (zwart met suiker) en kunnen we wellicht zaken doen.
Eén reactie
Jammer dat het zo loopt Sebastiaan en veel succes met je volgende stap. En over die driehoek met 6 punten. Volgens mij zijn het 2 driehoeken die samen een ster maken: jij dus!