Een sextape is geen nieuws, maar een forse inbreuk op iemands privacy. Seksualiteit is tegelijkertijd grondstof voor media en in het cicktijdperk is de combinatie seks en een celeb onweerstaanbaar. Dus besloot Gawker in 2007 om Peter Thiel (publiek figuur in Silicon Valley, miljardair en mede-oprichter van Pay Pal) uit de kast te laten komen en in 2012 een sekstape van Hulk Hogan te publiceren. Seks sells.
Tot grote woede van Hulk Hogan en Peter Thiel.
Hogan stapte naar de rechter, Thiel besloot (stil en op de achtergrond) de rechtzaak van Hulk Hogan tegen Gawker te financieren. Een langslepend juridisch conflict dat uiteindelijk, in 2016, eindigt met een schadevergoeding van 140 miljoen dollar voor Hulk Hogan. Dat betekent het einde van de site, ingegeven volgens critici door een wraaklustige Thiel. Zijn outing op de site motiveerde zijn steun aan Hogan. Of, vrezen sommigen, ook het einde van onafhankelijke journalistiek.
Waarom zou Thiel en andere miljardairs niet dezelfde route volgen – libel, dure rechtszaken, schadevergoeding – om meer serieuze media die (te) kritischopereren ook maar het zwijgen op te leggen? Thiels verweer sluit naadloos aan bij Ivanka Trumps speerpunt in het Witte Huis: online privacy. Hij heeft Hogan niet gesteund om kritische media het zwijgen op te leggen, maar om een punt van privacy te maken.
Thiel meldt zich nu dus ook in het Witte Huis – hij is lid van het transformatieteam en daarmee de ultieme convergentie van politiek, tech en media. Thiel bezit tien procent van Facebook aandelen en zit in het bestuur van het sociale netwerk. Interessant: de kritiek op Facebook na Trumps verkiezing liegt er niet om. Zuckerberg heeft zich al moeten verantwoorden en ontkent dat zijn netwerk, met het doorgeven van fakenieuws, de verkiezingen heeft beïnvloed. Zijn afstand tot de machtigste man ter wereld is met Thiel duurzaam overbrugd. Facebook heeft zich bij de wereldmacht gemeld.