Dat Marco Rubio het vierde debat tussen de kandidaten van de Republikeinse partij zou winnen, is weinig verrassend (zie tabel). Aan het aantal (kleine) schandaaltjes is al te merken dat pers en publiek nieuwe lievelingen in hun hart hebben gesloten. Alleen serieuze kandidaten mobiliseren de redactionele nieuwsgierigheid in transgressies, merkt nu ook Carson.
[inlinetweet prefix=”” tweeter=”” suffix=””]Het moet de campagnestrategen van Jeb Bush pijn doen dat hun voorman zo’n onkreukbaar imago heeft[/inlinetweet]: pers en politiek raakten niet eens opgewonden van zijn bekentenis wel eens een jointje te hebben gerookt. ‘Geen ophef in de pers’ is diplomatiek voor vooral ‘heel erg saai en irrelevant’ zijn. Hoe anders is dat voor ‘winnaar’ Marco Rubio.
Hij ligt sinds zijn vorige optreden klem onder het media-vergrootglas: vaak een indicatie dat hij als serieuze kanshebber voor de eindzege wordt gezien. Het duwtje richting vergrootglas kreeg Rubio van Bush die de strijd met Trump en Carson niet aangaat en blijkbaar wilde voorkomen dat hij door Rubio, toen nog lager dan hij in de polls, zou worden ingehaald.
Want, stelde Bush vorige keer en plein public, waarom is Rubio nooit op zijn werk – de vloer van de Amerikaanse Senaat? Geen kandidaat heeft zo vroeg in de strijd al zoveel stemmingen gemist omdat hij campagne voert, wierp Bush hem voor de voeten. Bush heeft trouwens net zo gelijk (zie grafiek) als het verwijt irrelevant is. En: het verwijt was gejat. De moderator had er al een scherpe vraag van gemaakt en kreeg direct van katoen: volgens Rubio was het een typisch voorbeeld van de liberale media die hun pijlen op hem richtte.
Rubio’s directe concurrenten waren er inderdaad vaker wel, blijkt uit onderzoek van de Washington Post. Maar die afwezigheid in Senaat of Huis van Afgevaardigden is geen unicum of aan Marco Rubio voorgehouden. In 2004 bleven Graham (nu weer kandidaat), Lieberman, Edwards en Kerry (Democraat) ook vaak bij stemmingen weg. En ook toen, net als in 2008 (Clinton en Obama waren er toen vaak niet) schreven journalisten er hun kolommen mee vol. Oud nieuws met, volgens Rubio, en hypocriet bovendien: de krant die hem pootje probeerde te lichten, steunde eerder al kandidaten die vaker wegbleven dan hij.
De opmerking backfired en volgens commentatoren was Rubio’s antwoord het moment waarop ‘men’ achteraf zal concluderen dat hier de eerste nagel in de doodskist van Bushs campagne werd geslagen. Rubio beet terug: 1. hij had wel contact met zijn kiezers en 2. John McCain – op wiens leest Bush zijn campagne had geschoeid – was in 2008 kampioen wegblijven. [inlinetweet prefix=”” tweeter=”” suffix=””]Bush pruttelde nog wat na en ziet sindsdien met lede ogen zijn inzet maar niet terug in de peilingen[/inlinetweet].
Nauwelijks bekomen van deze stemkwestie ‘lekte’ deze week uit dat Rubio op zijn/GOPs creditcard onkosten had gedeclareerd: cardgate was geboren (fragment NPR). Let wel, deze affaire gaat over een onduidelijkheid: was het nu Rubio’s kaart of die van de Republikeinse Partij? En wie betaalde de onkosten – 7200 dollar? Rubio’s repliek moet nog indalen en het is nog onduidelijk of pers en publiek zijn verdediging pikt. Maar [inlinetweet prefix=”” tweeter=”” suffix=””]het lijkt er op dat affaires de rites de passage zijn die de transformatie van underdog in serieuze kandidaat verraden[/inlinetweet]. Zo bezien zullen Rubio’s spin doctors niet ontevreden zijn met de opspraak en zal Bush snel een uitglijder moeten maken om aan geloofwaardigheid te winnen.
