Hoe schadelijk is het om tijdens je studie als inwijdingsritueel je geslachtsorgaan in een (dode) varkens(kop) te steken? De anekdote uit David Camerons studententijd is door een wraaklustige Lord Ashcroft in een (uiteraard) ongeautoriseerde biografie terecht gekomen. De Daily Mail had de eer van de primeur en mag er uitgebreid uit putten.
De krant brengt delen uit van Call me Dave waarin Ashcroft een boekje opendoet over Camerons jeugdzonden. Zo rookte ‘Dave’ pot, snoof coke, voerde bizarre, seksuele riten om tot een clubje horen en noemt Lynton Crosby, de opiniepeiler die Cameron aan zijn laatste electorale overwinning hielp, de premier achter de schermen een ‘tosser’. Verhalen die reputaties kunnen omleggen; rijst de vraag wat er moet gebeuren om zoveel mogelijk schade te voorkomen. Hoe spin je je hieruit?
Om te beginnen met de varkenskop. Daar waarschuwde Hunter S. Thompson al voor. Jake Shepherd, redacteur bij The Independent, vond het hilarische citaat uit Thompsons Fear and Loathing on the Campaign Trail ’72 waarin Lyndon Johnson op het dieptepunt van zijn campagne voorstelt zijn uitdager van seks met varkens te beschuldigen:
“This is one of the oldest and most effective tricks in politics. Every hack in the business has used it in times of trouble, and it has even been elevated to the level of political mythology in a story about one of Lyndon Johnson’s early campaigns in Texas.
“The race was close and Johnson was getting worried. Finally he told his campaign manager to start a massive rumour campaign about his opponent’s life-long habit of enjoying carnal knowledge of his barnyard sows.
“Christ, we can’t get away with calling him a pig-f****r,” the campaign manager protested. “Nobody’s going to believe a thing like that.”
“I know,” Johnson replied. “But let’s make the sonofab****h deny it.”
Die ontkenning kwam er dan ook niet. En daar heeft de voormalige (Labour) spin doctor alias Mr. Poison Damien McBride een uitstekende, alternatieve verklaring voor. Als de pleuris uitbreekt, pakt de mannetjesmaker de telefoon om zijn baas te bellen, schrijft hij in The Guardian. De centrale vraag: wat is waar van deze beschuldiging? Want daar gaat het dat moment om: de waarheid, beklemtoont McBride. En hij zette zich vervolgens schrap:
Sometimes, especially with Brown, that question provoked an angry barrage of abuse, as if just by asking it, I was implying the allegation might be true. That was good. That was what I wanted to hear. With other politicians, celebrities and friends I’ve advised over the years, you’d instead hear a dread pause, then a hesitant, “Well…”. That’s when you know you’re screwed.
Cameron heeft niets ontkend. Hij weigert, zeggen zijn persvoorlichters: reageren is te veel eer. Dus zegt hij niets. En dat verbaast McBride, nooit te beroerd om vanuit het Labourkamp nog wat olie op het vuur te gooien. Downingstreet 10 pakt het he-le-maal verkeerd aan, claimt McBride.
(…) the first thing you do as a spin doctor when a book is serialised about your boss or your party is to look for one howling error that you can highlight to discredit all the other accurate things the author has written, and suggest they’ve been relying on sources inclined to make things up.
Maar soms lukt dat dus niet, voegt hij daar fijntjes aan toe: sommige verhalen zijn onmogelijk te spinnen. Die zijn gewoon waar. Rijst de vraag hoe erg dat is en welke beschuldigingen kloppen en welke niet. Tussen de publicatie van Ashcrofts boek en de strategie om daarmee om te gaan, zit nu het publiek. Daartussen vast mensen die wel eens wat met seks en drugs hebben geëxperimenteerd. Toegegeven, ze zijn geen premier, maar dat was Cameron toen ook niet.
Unleashed scandal
Over die loden last van het verleden waar je niet aan kan ontsnappen, maar waarvan je ook niet weet met welke context daden van toen nu worden beoordeeld, schreven Bernhard Poerksen en Hanne Detel The Unleashed Scandal. Gedragingen uit het verleden worden door ad hoc gemeenschappen razendsnel ontsloten. Bronnen buitelen over elkaar heen of worden via-via benaderd en hun geschiedenissen ‘onthuld’. Als je er genoeg hebt, is er altijd iemand die wil praten. Probleem is dat die ‘onthulling’ van feiten in een actuele context worden geplaatst, waardoor de historische feiten een nieuwe, schadelijke lading krijgen.
Cameron rookte en snoof geen drugs als premier, maar als verwende Oxfordian. Maar die context, waarin zijn studentikoze gedragingen door jeugdige onvoorzichtigheid en een post-adolescente psychologie van onkwetsbaarheid nog te begrijpen is, bestaat al lang niet meer. Alleen die geschiedenis is er nog en die wordt langs een actuele maatstaf gelegd: zo, hoor je de commentaren ronken, hoort een premier zich niet te gedragen. En dat klopt. Het enige wat daartegen helpt, is een oud advies van pa en ma: doe geen domme dingen waar je later spijt van kan krijgen. Of, in Camerons geval: neuk geen varkens. Doe je dat wel, dan is er geen spin doctor tegen opgewassen. Dat ligt niet zozeer aan Cameron, maar aan de unleashed scandals. <<