Hoe ziet een door data gedreven documentaire eruit die niet gemaakt is voor TV en op internet wordt gezet, maar vanaf het begin voor internet en internet alleen gemaakt is? The Fallen of World War II zet volgens mij een standaard. [inlinetweet prefix=”” tweeter=”” suffix=””]Een logisch en volgtijdelijke verhaallijn met de mogelijkheid om op details in te zoomen[/inlinetweet]. Maar de film kan ook bekeken worden als video. Het is aan u hoe diep u deze verschrikkelijke geschiedenis wilt induiken. Ik mag hopen dat docenten geschiedenis de geijkte School TV-docu’s inruilen voor dit verhaal.
Neil Halloran is documentairemaker en data visualisator (dat u het weet). In The Fallen combineert hij beide specialiteiten op indrukwekkende wijze. Natuurlijk is er inhoudelijk van alles op af te dingen, wat in de comments ook gebeurt. Wat overigens maar weer bewijst dat de Tweede Wereldoorlog nog lang niet is afgerond en de geschiedenis ervan allerminst vaststaat. Producties als deze hebben misschien wel de functie om die geschiedenis steeds weer te herzien en opnieuw te bekijken. Want, zoals Halloran opent, sterven direct betrokkenen uit en komt het ‘verhaal’ steeds verder los te staan van direct herinneringen. Wat mogelijk verklaart dat het experiment om het verhaal op deze manier te vertellen niet op verzet stuit.
