Vragen staat vrij – ook in de parlementaire democratie. Dus kregen SP-Kamerlid Smaling en PvdA-collega Cegerek antwoord op hun prangende vraag: “Vindt u het wenselijk dat in een tijd waarin duurzaam gedrag van het grootste belang is, en ook steeds meer algemeen wordt aanvaard, dit type speelgoed wordt verkocht en in de handel komt?”
Looming. Wie kinderen heeft (of die van de buren regelmatig over de vloer) moet met de strakke elastiekjes zijn gestruikeld. Een doos vol (al gauw 4000 exemplaren) in de meest waanzinnige kleuren en ze ruiken allemaal naar condooms. De looms kunnen over je vingers (die al snel afsterven) of over bijgeleverde ‘borden’ en ‘haakpennen’. De enkele en dubbele visgraat, matjes en zelfs dieren kunnen, naar de vele instructievideo’s online, worden nageprutst. Haken met elastiek. Maar wat als de rage voorbij is en kinderen en masse tonnen loombandjes in de prullenbak deponeren? Kijk, regeren is vooruitzien. En Smaling en Cegerek maken zich zorgen. Dat deden ze nadat Metro hun die zorgen had ingefluisterd. De bandjes zijn van niet-recyclebaar plastic dat straks in het milieu terechtkomt. Dus klommen ze in de pen en schreven het Minsterie van Infrastructuur en Milieu een brief. En ze kregen antwoord:
Ik zal met betrekking tot dit dossier met partijen uit de detailhandel en de speelgoedbranche in overleg treden over de gebruikte materialen en de wijze waarop speelgoed aan het eind van de levensduur milieu-vriendelijk kan worden gebruikt. Op dat traject zet ik nu eerst in.
Wij loomen rustig verder. Ik vermoed dat de detailhandel en het ministerie weinig zullen overleggen samen. de rage is de kop niet meer in te drukken, hoe gelijk Smaling en Cegerek ook hebben; dit milieurisico nemen we voor lief. Trouwens, de grondlegger van de loom, oud-medewerkers van Nissan Choon Ng, is net zo verbaasd als wij. ‘De kinderen hebben mijn bandjes groot gemaakt. Zij maken de loombandjes om ze weg te geven aan iedereen die hen dierbaar is.’ Pak dat maar eens af!