Pareltjes in de muziek kunnen leiden tot prachtige verzamelingen waarvan er nog geen honderd worden verkocht. Lance Ledbetter, dj en liefhebber van krakende platen vol gospel, moest van baan veranderen om zijn project te kunnen betalen. Maar toen het af was, zes cd’s vol pareltjes uit heel Amerika, stond hij op de nominatie voor een Emmy, kocht Bob Dylan persoonlijk twee dozen – één voor hemzelf en één als cadeau voor Neil Young. Het kan verkeren. Dat was in 2003 en zijn project heet Goodbye Babylon. Hij runt nog altijd een fantastisch blog – Dust-to-Digital – en mag zich wat mij betreft de nieuwe Alan Lomax noemen. En met zo’n naam kan je ook bijna niet anders, natuurlijk.
Eén van de opnamen is een bekende blues – Catfish Blues. Wat mij betreft een pareltje van de ‘moderne’ populaire muziek en bekend van Jimmi Hendrix (zie onder). Dust-to-Digital nam ook een versie op, van Moses Williams (daaronder) en ook Muddy Waters wist van wanten (daar weer onder). Alan Lomax heeft geen versie in zijn gratis toegankelijke archief opgenomen. De verschillen tussen de drie opnamen kunnen bijna niet groter. Het spectrum tussen de stampende, slide-versie van Williams en de jankende (elektrische) versie van Hendrix verraadt de rijkdom waaruit de blues kan putten. Want tussen Williams en Hendrix plukt Waters zijn Catfish Blues uit zijn elektrische gitaar alsof hij stiekem toch nog zijn akoestische instrument in handen heeft.
Catfish Blues is één van de vele prachtige opnamen – een parel van een cd-box – die zijn terug te vinden op Goodbye Babylon. Het is een eclectisch fundament onder de diepe blues, hillbilly, country en soul die Lance Ledbetter redde voor het nageslacht. Het zijn projecten die door liefhebbers worden gewaardeerd, uiteindelijk ook de aandacht krijgen die het verdient. Al kost het de maker zijn baan en zijn bijna zijn leven. Een prachtig initiatief dat ooit begon bij een radioprogramma dat zomaar Soulfood had kunnen heten …