Ik ben zo voor advertenties. Mijn leven zou verschralen met een ‘nee-nee’-sticker op de deur. Ik ben verslaafd aan reclamefolders. Heerlijk dat gevoel van schaarste dat van de pagina’s spat, maar waar je niet aan toegeeft. Reclame die ik kan weerstaan, geeft mijn zelfvertrouwen een enorme boost. Dus mag dat ook best digitaal. Alleen verwacht ik daar wel wat intelligentere verleidingen. En dat moet, met alle metrieken die van mij worden bijgehouden, toch geen enkel probleem zijn.
Gek genoeg is het dat wel.
Hoe moeilijk is het nu om mij een boek voor te stellen over 1) journalistiek, 2) moderne geschiedenis, 3) internet of 4) opvoeden (Bol.com)? Hoe lastig kan het zijn om mij een broek aan te smeren (Zalando)? Apple-toebehoren? De nieuwste iPhone voor een stevige korting (ik heb een iPhone, surf met Safari)? Kaarten voor concerten (Spotify) of krantenabonnement (6000 feeds)?
Ik wacht.
Het zijn logische aanbiedingen op basis van informatie die elke site moeiteloos kan bijhouden. Je kan je kwaad maken over wat sites allemaal van je bijhouden, kwader word ik van het resultaat waar die enorme data-opslag toe leidt. De aangeboden waar passen zonder uitzondering bij de onderwerpen in mijn inbox, mijn tweets van de afgelopen 24 uur, mijn blogs bij WordPress of mijn vrienden op Facebook. Probleem: de aangeboden waar past niet bij mij.
Ik heb er geen kak aan.
Ik heb dus geen hekel aan advertenties als ik surf, ik word moedeloos van de slechte advertenties als ik surf. Die ergernis komt omdat ik geen advertenties krijg waar ik wat aan heb, maar advertenties krijg die zijn gebaseerd op mijn surfgedrag. En daartussen – tussen wat ik op internet doe en wie ik ben zit een diepe, diepe kloof. En daarom heb ik eigenlijk een hele grote diepe hekel aan advertenties. Ze zijn zo dom, zo ongericht, zo niet geïnteresseerd in wie ik werkelijk ben.