Deer Tick heeft een nieuw album uitgebracht – vandaag in de VK, vorige week in de VS. En dat is een feest van herkenning. Die herkenning vind ik bij Neil Young meets Pearl Jam, maar dan niet op hun gezamenlijke project Mirror Ball (uit 1995). Nee, Deer Tick is een combinatie van beiden zonder dat ze samenspelen. Dat vereist wat uitleg, vrees ik.
Neil Young en Pearl Jam (op een plaat, in een studio dus) klinkt overdreven rauw. Beiden gingen niet goed samen, maar botsten. Soms aangenaam, maar vaker tot de rafelranden er bij hingen. Mirror BallI combineerde in 1995 een band op haar hoogtepunt met een zanger die weer ‘helemaal’ terug was. En geen van beide wilde wijken voor een prachtig resultaat. De stempel die ze op het project drukte, heeft veel tracks op de plaat behoorlijk plat geslagen.
Zonde.
Want zowel Young als Pearl Jam hebben hun nuances. Young in zijn melodie, Pearl Jam in de emotie en de drijvende rock. Waar zij er in 1995 niet uitkwamen, lukt het Deer Tick nu wel om de nuance en de rock te combineren. Alsof je ruim 18 jaar later, alsnog luistert naar de oplossing om de breekbaarheid van Youngs compisities met de de angry young men-rock van Pearl Jam te combineren. En soms, zoals bij Pot of Gold is dat in een nummer. Vandaar, een knappe plaat van de eenling/band/singer songwriter John McCauley. Bolletjes deel ik niet uit, maar een driedimensionale dikke voldoende krijgt de plaat zeker. <<