Mei is niet alleen de koudste maand, ook de meest duizelingwekkende. Letterlijk. Zelden is er in zo’n korte tijd zo vaak zo fundamenteel gedraaid op zulke belangrijke onderwerpen als in Den Haag tijdens deze maand. Ga maar na:
- Timmermans was mordicus tegen wapenleveranties aan Syrie om na een nacht overleg met Europese leiders om te slaan als een blad aan de boom in een zacht lentebriesje. Er mogen wapens naar het door burgeroorlog geteisterde land. Er zijn er te veel om een humanitaire ramp te voorkomen, maar te weinig om een van de strijdende partijen (lees: ‘de’ rebellen) de doorslag te geven.
- Het zwaar bevochte sociale akkoord zou nieuwe bezuinigingen van tafel moeten houden, maar die blijken er nu toch te komen. Rutte wilde het CPB verslaan, maar gooide na het VVD-congres de handdoek in de ring. Het mes moet dieper in het Nederlandse vlees.
- En gisteren tornde Samsom openlijk aan de rigide 3-procentsnorm om ‘s avonds, tegen een ander decor voor een in aller haast opgetrommelde cameraploeg van de NOS coalitiegenoot VVD gerust te stellen; de ambitie blijft om de norm niet te overschrijden.
De onnavolgbare draaierij van minsters is gegeven de complexe werkelijkheid waarin zij dagelijks acteren, begrijpelijk. Dat Samsom als fractieleider het kabinet overeind moet houden, idem dito. Al is het voor buitenstaanders buitengewoon ingewikkeld om op deze manier de politie te blijven volgen en begrijpen. Als de vraag wat Den Haag vindt dagelijks, zo niet half-dagelijks, wijzigt, hoe moeten wij, burgers, dan begrijpen waarom ze denken wat ze denken? Ik hoop dat sprake is van slechte communicatie, maar ik vrees erger.
- Want hoe moeten we de nieuwe flinksheid van Peter Omzigt (CDA) verklaren? Zijn kruistocht tegen het toeslagensysteem en zijn politieke strijd tegen staatssecretaris Weekers is gegeven zijn enthousiasme voor de invoering van datzelfde toelagensysteem in 2005 onbegrijpelijk.
Voortschrijdend inzicht is een menselijke kwaliteit. Rigide vasthouden aan standpunten die pertinent onjuist blijken te zijn, is zelfs schadelijk. De werkelijkheid is immers niet van graniet. Maar ook niet van water – het andere uiterste van het continuum. Een oordeel over nieuw ingenomen standpunten (over internationale betrekkingen en humanitair buitenlands beleid, het tegengaan van de crisis en de ernstige consequenties en de (her)verdeling van belastinggeld) heb ik niet; het is ondoenlijk palingen vangen in een emmer met snot. Dus dreig ook ik af te haken van Den Haag. Ik merk in mijn brievenbus wel hoeveel me wat precies gaat kosten. Want de kosten om bij te houden wat ‘ze’ er in ‘Den Haag’ over denken, zijn nochtans hoger.
Voorlopig haak ik af. <<