Ik ben niet van de Stones. Vaak genoeg gezegd: het origineel is stukken beter. Maarten Vodeb, groot Stones-kenner, kon het niet beter in geluid en beeld brengen dan in een stuk over Gary Clark Jr. te linken naar een optreden van de stokoude rockband met John Mayer (prachtige Queen of California) en Clark Jr. Maar wat speel je met zoveel gitaristen op het podium? Juist: Going Down van Freddy King. Je kan er heerlijk je ei op kwijt. Dat deed King al in zijn eentje alsof zijn leven er van af hing, dat is met podium vol blues-gitaristen natuurlijk smullen. Het nummer is dan ook veelvuldig in wisselende bezettingen stevig aangerand – en weinigen blonken uit in beschaafde terughoudendheid.
Wat te denken van de high-tec-benadering door Satriani, Johnson en Vai – de G3? Het intro is al om je vingers volledig van in de knoop te krijgen (en er nooit meer uit vervolgens). Dit heeft natuurlijk helemaal niets meer met de blues te maken. Maar spelen, jongens, wat kunnen die gasten spelen! Ze mogen elk een paar maten los en dat varieert van hysterisch tot de overtreffende trap daarvan. Proef in gedachte aan de mierzoetste bruidstaart ooit en de G3 doen daar nog een schepje bovenop. En dan is het natuurlijk wel weer goed. In het fragment van de Stones (onder de video van de G3) zien we daarentegen een hopeloos verveelde Keith Richards helemaal niet begrijpen waar-ie nu precies in het nummer zit. Hij kijkt alsof hij in een zuurtje bijt terwijl hij marsepein verwacht. En we hebben inmiddels zoveel respect voor deze dino dat niemand op het podium het zegt. Of gewoon, de stekker eruit trekt. <<
