De vergelijking Rutte-Marx slaat natuurlijk helemaal nergens op en is er alleen voor de beeldvorming. De achterban van de VVD ontkent dat er leden zijn die geen of minder probleem heeft met inkomensafhankelijke toeslagen. ‘Ziedend’ veronderstelt dat de AIVD nu haar peilen moet richten op de partij om te voorkomen dat groepjes leden zich voorbereiden op revolutionaire activiteiten. Net als de door de krant gesignaleerde ‘volkswoede’ overigens. Allemaal zeer overdreven. En, ten slotte, kan je het nieuwsverhaal ook lezen als een commentaar – er is dus sprake van genre-vervuiling; zijn dit nu feiten of is dit een mening, verpakt als een feit?
En toch is de cover van de Telegraaf een voorbeeld van fatsoenlijke pers. Eindelijk staat er op de voorpagina van een krant een verhaal over reacties op inhoudelijke plannen van het kabinet en slingert de journalistiek weer een maatschappelijk debat aan. Niet een belangenorganisatie, niet een persvoorlichter, maar een krant. Zij het alleen nog onder een smaldeel van de liberale achterban; 3000 boze reaguurders. Maar: alle begin is moeilijk. En dat begin belooft een pers die durft te kiezen. Die de pijlen op beleid durft te richten om zo debat los te maken. Dat mag best prikkelen en zo nodig steken. Maar, dan moet wel een andere krant de handschoen oppakken en kakkend goede stukken schrijven over het nut en noodzaak van de maatregelen, in tegenstelling tot deze frontale aanval.
Gezocht: balans. Dat mag best over de hele keper beschouwt – over meerdere kranten, dus. Ik hoef niet per se een genuanceerde Telegraaf, ik wil wel een genuanceerde pers. Wat niet betekent dat de krant van wakker Nederland plotseling de toon moet matigen, dat betekent wel dat in het hele media-spectrum kranten nu ook de ‘andere’ kant van het verhaal moeten vertellen.
De Telegraaf heeft een duidelijk standpunt ingenomen door in te zoomen op de ziedende VVD-achterban, de ‘volkswoede’ tegen dit ‘linkse’ regeerakkoord. De redactie haalt Marx van stal om haar punt te maken. Wie gaat aan de slag met Hayek/Rand om hen als stromannen op te offeren aan de groeiende kloof tussen arm en rijk in tijden van diepe, diepe crisis? Of: wat doen de maatregelen eigenlijk voor deze crisis (niets)? Dus naast het politiek ideologische debat iets meer inhoudelijke consequenties? En zo expliciteert de Telegraaf vragen die zonder deze heftige cover mogelijkerwijs niet worden gesteld en dus onbeantwoord blijven. Want uiteindelijk zit daar het grootste gevaar; niet in een opgesmukte cover met chocoletters, maar als journalisten helemaal geen vragen meer stellen. <<