Het is niet wat je direct verwacht bij een schandaleuze relatie tussen een 40-jarige moeder en het hoofd van de CIA: de vraag hoe de FBI de link legt tussen een derde betrokkene en die CIA-baas. Glenn Greenwald (mijn held in deze) schrijf terecht: ‘Nonetheless, several of the emerging revelations are genuinely valuable, particularly those involving the conduct of the FBI and the reach of the US surveillance state.’
De Daily Beast heeft een goede reconstructie over de link tussen Kelley en de FBI (die loopt via een persoonlijke vriend die door Kelley op mailtjes van Paula Broadwell was gezet). AP heeft een goede reconstructie van de wijze waarop Petraeus en Broadwell communiceerden; ze schreven mailtjes aan zichzelf, lieten die ongelezen in hun inbox staan en logden vervolgens bij elkaar in om ze te lezen. Mist in dit rijtje nog één heldere reconstructie: hoe is de FBI via de inbox van Kelley terechtgekomen in een vurig verliefde (en niet ontkende) e-mailwisseling tussen een ambitieuze promovenda/biografe en de directeur van de CIA?
We weten, dankzij de New York Times nu wel waarom de FBI via de mailtjes van Kelley is gaan peuren in de inboxen van Broadwell en Petraeus: in de mailtjes van Kelley stond gevoelige informatie die als agent niet mag negeren ‘especially if the e-mails in question reflect an inside knowledge of the director of the Central Intelligence Agency.’ Bijvangst werd hoofdvangst. Blijft echter de vraag hoe het de FBI is gelukt om de andere inboxen binnen te dringen en wat dat zegt over onze privacy. Greenwald wil terecht weten hoe allesomvattend de surveillance van de FBI is. Met andere woorden: is er nog ergens een plek waar machtige mannen zich met hun maîtresses kunnen terugtrekken? Nee dus. Al ben je de directeur van de CIA zelf. <<
