‘Mijn column van gisteren is grotendeels een aaneenschakeling van uitspraken die Mariska de Haas heeft gedaan over homo’s. De ene opmerking nog grover dan de andere. Wat ik doe, is al die quotes op één persoon (de moeder van Tim) projecteren, zodat de lezer duidelijk wordt wat mensen als Mariska de Haas nu werkelijk doen: homo’s pesten en buitensluiten – en waartoe dat kan leiden’, schrijft columnist Luuk Koelman in een eerste reactie op de commotie die zijn column (een nep-open brief van hoofdredactrice van het Katholieke Nieuwsblad Mariska de Haas) heeft veroorzaakt.
Twitter ontplofte van woede over het ‘walgelijke’ epistel.
Het waarom van de column? ‘(…) Mariska de Haas is in essentie geen haar beter dan de pesters van Tim – zij is enkel hun salonfähige variant die in elk tv-programma mag aanschuiven.’ Een intelligent argument. In ieder geval een stuk intelligenter dan de scheldpartijen van menig fatsoenrakker die en masse over de columnist struikelde, aangetast in hun morele superioriteit. Je kan tenminste fatsoenlijk met Koelman van mening verschillen.
Bij deze.
Tekst is vorm en inhoud. De open brief is een prachtvondst, maar schiet zijn doel voorbij. De ouders van Tim worden op pijnlijke wijze aan de zelfverkozen dood van hun zoon herinnerd door een nepbrief van een vrouw waarvan Koelman sowieso een schurft hekel heeft. Dat hoeft Koelman niet nogmaals te benadrukken in Metro. Daarbij: Koelman gebruikt Tim als stijlfiguur (instrumentalistisch) om een punt over een ander te maken. En precies daar zit wat mij betreft de pijn. Schrijven over de rug van een ander is niet fraai en zelfs kwalijk. Had Koelman niet moeten doen. De invalshoek dat Mariska de Haas geen haar beter is dan alle pesters van Tim had minder effect gehad, maar daar had iedereen zich in kunnen vinden. Misschien hadden de ouders zich gesteund gevoeld. <<