Een collega had het niet zo op smartphones. Altijd verbonden met de wereld – hij werd doodmoe bij het idee alleen. Nu hij al een tijdje een iPhone heeft, kan-ie zijn geluk niet op. ‘Het voelt alsof je de wereld in je broekzak hebt.’ Precies. Sinds ik de krant de deur uit heb gedaan en mijn TV het heeft begeven, voed ik mij met mobiele telefoon, iPad en laptop. Ik trek me langzaam terug in een digitaal bastion. Een bastion waar alleen ik de kasteelheer ben. En ik weet niet of dat goed is of niet.
Vanavond kroop de Oudste bij mij op schoot. Hij wilde een filmpje zien op de iPad. Ik startte KRO’s Kindertijd (Uitzending gemist) en binnen no time had hij het apparaat op zijn eigen schoot liggen en vouwde zich er met zijn hele lijf omheen. Benen opgetrokken, armen gevouwen; het hele lichaam zei ‘Keep out!’. We konden niet meer samen kijken; we konden dus niet samen over praten over wat we zagen, verwonderen, verbazen of, gewoon, even onzinnig over kleppen. De TV biedt iedereen de mogelijkheid om live commentaar te geven (mijn vrouw en ik kijken het Journaal altijd met veel onderbrekingen en terugspoelen, bijvoorbeeld), de personal devices voorkomt ongewenst commentaar en dus de mogelijkheid op een dialoog.
De vraag is hoe schadelijk dat is. Er zijn legio artikelen die de verindividualisering van media-gebruik net zo schadelijk als kansrijk zien. Ik ervaar vooral een dilemma: terugtrekken in mijn bastion geeft me een instant gevoel van controle en effectiviteit en efficientie (ik kies heel bewust welke media ik wanneer gebruik). Anderzijds mis ik het commentaar van mijn directe omgeving – een omgeving aan wiens mening ik heel veel waarde hecht. Ik kan met sociale media best mensen bij mijn kijkgedrag betrekken, maar in de onvoorspelbaarheid van het commentaar van mijn geliefde schuilt het inzicht dat mijn dag kleur geeft. Door me terug te trekken in het digitale bastion verdwijnt er wat van die kleur. Elke dag weer. Kortom: ikm ben er nog niet uit. <<