Gisteren, tijdens een gesprek met een bankier (in het geheel niet over politiek) kwam de term ‘risico’ voorbij – de kans, definieerde de bankier kernachtig, dat je verwachting niet uitkomt. Dat kan ten positieve – een aandelenpakket doet het beter dan je had verwacht. Dat kan negatief – het pakket presteert slechter. Hoe groter de bandbreedte tussen beide mogelijkheden (aandelen kunnen in al hun nervositeit beide kanten op), hoe groter het risico, hoe hoger het rendement of het verlies. Risico als bandbreedte is in casu Roemer zeer toepasselijk: de kloof tussen ‘over mijn dode lichaam‘ en ‘het was maar een statement‘ is mijn inziens schier onoverbrugbaar.
Roemer mag best kritisch tegenover Europa staan. Het past in de ideologie van de SP. Zo bezien was Roemers opmerking consequent.Consequenter dan de partijen die hun standpunten loslieten om wel aan de drie procentnorm te voldoen. Die pijn is niet vergeten, bleek uit het venijn waarmee de goegemeente gisteren over de SP-voorman heen tuimelde. Roemer had zijn poot stijf kunnen houden en de open zenuw van de andere partijen nog eens kunnen bewerken, maar hij zag er van af. Hij melde zich gisteravond dan ook weer keurig in de gelederen.
In de ogen van de criticasters waarschijnlijk een bewijs van realiteitszin. In de ogen van al die SP’ers verraad. Roemer is blijkbaar geen steek beter dan de rest. Als de druk wordt opgevoerd, wordt alles vloeibaar. Ook de in tomaat uitgehouwen standpunten van de SP. In termen van de bankier die ik gisteren sprak: de bandbreedte tussen het bakzeil gisteravond en de boude bewering gisterochtend is groot. Roemer is een risico voor het SP-electoraat – de bandbreedte tussen de verschillende standpunten zijn te groot. Ik ga maar eens het risicobegrip toepassen op de langstudeerboete van het CDA. <<