Eerlijk is eerlijk: het is tot 12 september Roemer of Rutte. Andere partijen in dit land van minderheden zijn insignificant. Tenzij er wonderen gebeuren, uiteraard. Maar deze sterke vereenvoudiging van het politieke nieuws – de tweedeling tussen liberaal en socialistisch, tussen de corpsbal en de noeste arbeider, tussen winnaar en verliezer, tussen Mr. Vrijgezel en de familieman avant la lettre, kortom: tussen links en rechts – is bijzonder schadelijk.
In de eerste plaats krijgen mediagebruikers het idee dat de winnaar van 12 september, Roemer of Rutte, op 13 september almachtig puin mogen ruimen. Alsof alleen, zonder last en ruggespraak, orde op zaken kunnen en mogen stellen. Onzin natuurlijk, want Nederland mag zich 13 september opmaken voor lange en barre coalitie-onderhandelingen. SP en VVD gaan voor in de peilingen, maar met 30+ zetels elk (inclusief de foutmarge) is er minimaal een derde partij nodig om een regering te kunnen vormen. Met drie partijen een coalitie smeden is geen sinecure. Daar gaat tijd overheen. En met elke week dat die vorming lager duurt, gaat er meer water bij de wijn. Er gaat helemaal niemand 13 september puinruimen. De kans is groot dat heel veel lijsttrekkers de puinhopen alleen maar groter maken. De spoeling wordt immers veel en veel te dun. Dát zou het verhaal moeten zijn – mogelijke coalitiegesprekken, verschillen van mening en punten waarover het ze (binnen bandbreedten) eens zijn. Inclusief de consequenties voor ons – burgers.
Kortom: er zijn in werkelijkheid meer partijen nodig om de macht te vormen. De kale dichotomie – Roemer of Rutte – staat namelijk verschrikkelijk los van de Haagse werkelijkheid. Waren voor de verkiezingen nog maar twee leiders die ertoe deden, na de verkiezingen zijn er plots weer tig (alle lijsttrekkers doen immers weer even mee). En die tig leiders zullen in wisselende samenstellingen proberen al te herkenbare programmapunten van de anderen weg te poetsen. De journalistieke verslaggeving is weer hopeloos complex (waarom doen ze toch zo moeilijk, daar in Den haag?, is een onder mediagebruikers veel gehoorde klacht in deze fase van de politieke strijd). Media en -gebruiker moesten plots weer oog hebben voor de losers van 12 september … Gekkenhuis! Want wie dat weet, en dat zijn er veel in Nederland, zal weer cynischer over de (politieke) verslaggeving uit deze verkiezingen komen. Ze hebben zich weer mee laten slepen door een overzichtelijke tweestrijd om het Catshuis, terwijl in werkelijkheid in de Nederlandse politieke verhoudingen er geen overzichtelijke strijd is.
Kortom: 13 september is de dag van politiek en journalistiek cynisme. We worden wakker met het besef er weer ingestonken te zijn. We slaan onze kranten en tijdschriften dicht, zetten radio en televisie uit en trekken de stekker van internet er uit en wachten af. Wachten af tot het moment dat helemaal geen nieuws weer meer gaat knagen dan niet eens de helft van het verhaal. <<
