Oei! Wat kan je er naast zitten in het leven. Bleker won niet, hij verloor. Hij verloor heel verschrikkelijk. Zo verschrikkelijk dat hij niet eens kwam opdagen bij het traditionele applaus voor en speech van de overwinnaar – Syb Buma, zoals hij al liefkozend wordt genoemd. Voor Eerlijk, Heldere Henk is het de roemloze achterdeur. De christen-democratie kent een achterban die te opzichtig gedraai electoraal niet kan waarderen. Ik zat dus mis met mijn voorspelling.
Blijft de vraag of het CDA de partijleider heeft gekozen die bij deze tijd past. Ik denk het niet. Dat bewijst die andere leiderschapskwestie – van Tofik Dibi. Zowel Bleker als Dibi zijn meesters in het trekken van aandacht. Beiden zien in dat aandacht de enige mogelijkheid is om vastgeroeste belangen open te breken; om instituties open te breken. Dibi en Bleker zijn politici van de Nieuwe Tijd. In een Oude Partij. Zij zien de waarde van aandacht als schaarste goed wel, hun achterban erkent het (nog) niet.
In het strijdperk om de macht – de campagne voorafgaand aan de verkiezingen – zijn Bleker en Dibi de magneten waar hun partij zoveel aan kan hebben. Probleem is dat die magneet niet alleen aanstaat tijdens de campagne, maar ook daarna. Waarschijnlijk is dat de reden dat de christen-democratische achterban kiest voor de risicoloze Syb en de kandidatencommissie van GroenLinks Dibi woog en te licht heeft bevonden. ‘Geen aantoonbare leiderschapskwaliteiten’ heette dat netjes. Te veel, te vaak en te onnodig stront aan de knikker, heet het in de wandelgangen.
Het is die spanning – tussen het begrip dat het gaat om aandacht door Bleker en Dibi en de vrees dat te veel te trekken door de anonieme elite en achterban die de komende jaren de partijpolitieke perikelen gaan bepalen. Dat is niet nieuw. Denk aan het vertrek van Wilders uit de VVD, het vertrek van Rita Verdonk uit diezelfde partij. De opkomst van Fortuyn in 2002, het succes van de LPF in hetzelfde jaar. Voorbeelden van scandal prone politics – politiek om de aandacht en die aandacht voor de macht. De rel bij GroenLinks is nu al een klassieker van deze benadering van politiek: Dibi is niet geschikt, maar mag wel meedoen. Bleker was wel geschikt, maar niemand bij het CDA heeft het (nog) door. Met de kanttekening dat ik me vreselijk kan vergissen. <<