Hoeveel gelijk kan je als kandidatencommissie krijgen als je het Hemelvaartweekend afzet tegen de actuele peilingen van GroenLinks? Het moet pijn doen aan je ogen als je in een onderonsje zijn strategisch inzicht he-le-maal juist hebt ingeschat. Absent, dat is.
Alles wat je voorafgaand aan deze schijnvertoning binnenskamers wist te houden, concludeerde en nu plots ondemocratisch is, komt uit. Probleem: je bent te fantsoenlijk geweest niet uit een sollicitatiegesprek te klappen. GroenLinks is verwikkeld in een a-symmetrische oorlog. Het is de precisie-bureaucratie van de partij tegen de blinde beermtweets van Dibi. Hij blijft onderwijl autistisch op zijn trommeltje roffelen en moet meedoen met de strijd om het lijsttrekkerschap. De dood of de gladiolen (‘Ik vecht als een leeuw’, twitterde hij dramatisch).
En democratisch is het – ook als je niet lid bent van GroenLinks zit je eerste rij. Dat komt omdat bij progressief Nederland in tijden van crisis niet met elkaar, maar vooral over elkaar wordt gesproken. Waarom zou je het fatsoen hebben om even naar degene toe te stappen waar ‘het’ (wat dat ook moge zijn) om gaat en in een hoofd-aan-hoofd ‘dat’ uit te spreken. Trouw vermoedde een bakfout in het culturele dna van de partij en bedacht een nieuwe term: partij-gene. Zodra succes dreigt, doet iemand iets doms waar vervolgens iedereen iets van vindt. De (biologische) rapen zijn vervolgens gaar. Niemand zegt iets, iedereen vindt wat en het electoraat heeft weer even de buik vol van GroenLinks.
Enfin, het gaat dus om ondemocratisch. Het is ondemocratisch om iemand ongeschikt te vinden voor een functie binnen een partij. Dat is niet aan een commissie, maar aan de leden. Vindt Dibi. Dat vindt hij waarschijnlijk al heel lang en hij heeft er de afgelopen zes jaar waarschijnlijk intern heel hard aan getrokken om die regels te veranderen. Via een ondemocratische weg, uiteraard. Gedwongen, want dat was de enige weg binnen GroenLinks. Die ondemocratische weg loopt via een kansloze ledenveragdering, een meerderheid, een besluit, de codificering en dan de effectuering daarvan. Dibi had blijkbaar haast. Hij zit al zes jaar in de Kamer. En dat is lang voor zo’n principiële jongeman. Dus twitterde hij zijn kandidatuur en dook vervolgens een paar dagen onder. Onbereikbaar.
Dan rest enige speculatie.
Dibi is zo principieel, dat hij alle andere kandidaten voor zijn plek op de GroenLinks-lijst, zes jaar geleden, persoonlijk heeft uitgelegd dat hij er alles aan zou doen om het onrecht dat hen is aangedaan (dat hij en niet zij in de Kamer zitten), recht zou zetten. Hij heeft zich verzet tegen de coöptatie van Femke door Jolanda en nooit voor Sap gekozen (toen Halsema ermee ophield). Toen is al het zaadje van deze sociale revolutie in vruchtbare grond gelegd. En wie wind zaait, kan storm oogsten.
BAM!
Dibi loopt de zalen van Progressief Nederland plat in de hoop zijn aanstellerij nu in klinkende, electorale munt uitbetaald te zien worden. Natuurlijk zijn peilingen niet zaligmakend, maar tot nu toe oogst hij alleen maar electoraal onbegrip. Strategisch ongeschikt voor het lijsttrekkerschap, concludeerde de kandidatencommissie een dag voor Hemelvaart. Wat moet het verschrikkelijk veel pijn doen om in alles wat je zegt gelijk te hebben, maar het niet meer als vanzelfsprekend te krijgen. Dibi is inderdaad geen strateeg, hij is een ras-opportunist. En mijn zege heeft-ie. Met de decimatie van GroenLinks krijgen we tenminste een werkbare situatie over links. Al kan ik me niet voorstellen dat dat Dibi’s uitgangspunt was. Mocht ik ongelijk hebben, dan bij voorbaat mijn oprechte excuses en kunt u dit stukkie als niet-geschreven beschouwen. <<