Bruce Springsteen deed het al eens in Kopenhagen, Bono met Kerst vorig jaar in Dublin, Neil Young op het hoogtepunt van zijn carrière (1976) in de straten Glasgow: busking. In 5 minuten 23 seconden speelt Young, waarvan recent de originele footage opdook, met zijn pet diep over zijn oren getrokken, ergens op de hoek van een straat The Old Laughing Lady. De muzikant kan nog zo groot zijn, de behoefte om eens van het podium af te komen en zich onder het volk te mengen, is groot. Deze week dook een filmpje op van Shakira op straat – autodeur open, stereo op twintig. Zij deed een dansje in Barcelona en ging weer snel zitten – Neil Young en Bruce Springsteen pakten hun instrumenten en zongen minutenlang voor een steeds groter wordende groep.
Met de ballen op het blok, zogezegd.
Opvallend is dat het publiek de kwaliteit van de muziek (h)erkent. Zowel bij Springsteen als bij Young komen steeds meer mensen om hen heen staan luisteren. En daar zit volgens mij ook de aantrekkelijkheid voor de muzikant om eens ‘uit de ban te springen’ en weer, hoe guerrilla, voor iedereen te spelen. In een vol stadion hoeft hij of zij niemand meer te overtuigen. Iedereen die is gekomen, heeft een kaartje gekocht. De keus om te luisteren, is al gemaakt. Op straat zal je als artiest de voorbijgangers moeten verleiden te blijven staan om te luisteren. In het stadion heb je een monopolie, op straat is het de vrije markt. Heel binair. Ook in deze film zijn er passanten die het he-le-maal niks vinden. Ze steken hun mening niet onder stoelen of banken. Spelen op straat is de ultieme reality check.
En die check kan twee kanten opvallen.
Washington Post-columnist Gene Weingarten wilde weleens weten wat er gebeurde als hij ‘s werelds bekendste violist in de metro van New York zou zetten. Hij verwachtte een enorme menigte uitzinnige cultuurliefhebbers en, met gemak, honderden euro’s per dag handgeld. Hij vroeg daarom Joshua Bell om tijdens de spits zijn meesterwerken te spelen. Bell heeft het vel van zijn handen gestreken, maar zonder veel effect. Mensen praatten er luidkeels doorheen, merkten hem niet eens op, gaven nauwelijks geld. Kortom: een ontluisterend experiment waarin we kunnen afleiden dat klassieke muziek misschien iets is voor een concertzaal en rock overal kan worden gespeeld. Maar spelen op straat blijft keihard werken. Ook voor de arrivée.
_
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=hnOPu0_YWhw]