Twitter op de nieuwsredactie – ik geloof er niet zo in. Tenzij het wordt ingezet in de eerste en noodzakelijke informatiefase van een artikel. Om zo, relatief eenvoudig, met bronnen in contact te komen of om aan te sluiten bij hun verslagen van de werkelijkheid waar je over wilt schrijven. Om ze aan te sporen mensen naast hen wat te vragen of beeldmateriaal toe te sturen en te delen.
Want, hoe ver wil je een open deur intrappen, Twitter is een sociaal medium – het heeft meer weg van een drukke kroeg, koffiehuis of demonstratie waar verhalen de ronde doen die wachten op een platform (na verrijkte te zijn) dan van een drukpers of radiostation die journalistieke eindproducten de wereld in slingeren. En, gelukkig, ik maak me er ook schuldig aan. Aan Twitter als roeptoeter voor mijn producties. Want ook dit stukkie gaat automatisch via twitter all over the web. Zonde.
Dus probeer ik vanaf nu mijn verhalen te verrijken met contacten via sociale media. Ik wil experimenteren met het verrijken van mijn producties door heel gericht te zoeken naar bronnen online. Zijn ze bruikbaar, willen ze meewerken, kan ik ze bereiken en overtuigen om mee te werken? En, belangrijker: wat is het effect ervan op de kwaliteit (en kwantiteit) van mijn werk? Vanaf vandaag: Twitter als bron, niet meer als etalage. <<