Geachte heer Poot,
(Het mag wat formeler – vriendjes bent u maar met Uw leerlingen.) Ik had Soulfood-luisteraars al gewaarschuwd: de kans is groot dat U mij (letterlijk en figuurlijk) de les zou lezen. Dat zit in Uw DNA en daardoor niet te onderdrukken. Ik voorspelde wat uitkwam: ik heb Uw eerste column helemaal verkeerd begrepen! Daarom een opdracht om mijn huiswerk beter te doen.
‘In de brugklas moeten kinderen de waarde en lading van bijvoeglijke naamwoorden leren door ze te kwalificeren met plusjes, minnetjes en plus-minnetjes.’ Precies aan dat soort oefeningen gaat dit land ten onder. Want, legt U mij eens uit mijnheer Poot, hoe scoren die leerlingen van U op deze manier cynisme, sarcasme of plagende scherpzinnigheid? Hoe, kortom, prikken ze met plusjes en minnetjes die bovenste tekstlaag dan door?
Tegelijkertijd verdient U een compliment! Door twee lagen in Uw eerste brief te vlechten (de prachtige bijvoegelijk naamwoorden als bovenste, waarvan U hoopt dat ik ze met potlood ga zitten scoren en het snijdend sarcasme als onderste of tweede laag), is het voor U moeiteloos schakelen. Mijn fout: ik beperkte me tot de eerste laag in mijn eerste antwoord. Ik beken: dat gaat natuurlijk mis. Maar, ik trap er niet meer in – Uw teksten zijn met twee, drie lagen trouwens wel als palingen in emmers snot. Maar met een beetje geduld, flink wat zout en handigheid zijn ook de gladde beestjes gewoon te vangen.
(Over mijn keeperkwaliteiten geef ik U trouwens volkomen gelijk! Net als velen in het prachtige team waren mijn ideeën beter dan de uitvoering. Ik hoorde u vaak ook uw kansen analyseren ~ kansen die steevast verzandden in een treurige, vroegtijdige dood. Bal sprong van voet, voet werd getackled, tackle kwam te vroeg. Ik begrijp dat u in de kleedkamer blijft volharden in Uw schimmige ideeënwereld waar de ballen er wèl ingaan, maar nooit op het scorebord komen te staan. Ik heb de enige juiste conclusie trouwens wel getrokken. Ik ben gestopt met voetballen.)
Hoogachtend,
Sebastiaan van der Lubben
P.S. Let nog even op het verloop van uw lange zinnen. Ze beginnen sterk, maar door gebrek aan logica, consistentie en juist gebruik van werkwoordelijke gezegden en onderwerp eindigen ze veelal in het luchtledige. Mogelijk helpt opknippen. Of interpunctie? Enfin, zoek het even uit. Volgens mij is tekst primair bedoeld om te begrijpen – poëzie in beweging, zo u wilt. En geef die kus maar aan Uw vrouw – aardige dame, trouwens.