Geen U2, Stones of Lady Gaga in Wikileaks. Tenminste: nog niet. Bands, zangers en zangeressen hebben diplomaten nog niet in verlegenheid gebracht – of andersom: diplomaten hebben nog geen sterren onthuld. Dat kan nog komen, uiteraard. Er zijn nog zo weinig documenten openbaar gemaakt, dat het wachten is op de eerste rel met een muzikant in de hoofdrol.Er zijn namelijk nogal wat sterren die zich op de grens tussen populaire cultuur en internationale diplomatie begeven; Bob Geldof is er een, Bono lust er wel pap van en onlangs zagen we Paul Anka optreden bij een exclusief feestje van Poetin. Elke boef kan hem huren.
Politiek en muziek rijmen niet alleen, het zijn vaak de twee kanten van één ritssluiting. Zanger of zangeres ritsen beide kanten in één: is het geen commentaar op de actualiteit, dan wel steun aan een kandidaat. De voorbeelden zijn legio en daarom moeten er documenten boven komen drijven waarin Amerikaanse diplomaten zich over over het fenomeen popster-als-diplomaat uitspreken. Sterren die hun status voor het goede doel inzetten, kruisen niet zelden politieke belangen van Amerika. En daarvan, weten we sinds kort, maken Amerikaanse diplomaten aantekeningen.
De banden tussen politiek, vermaak en zelfs de onderwereld gaat way back. De Rat Pack (Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis Jr., Peter Lawford, Joe Bishop) smeedde in de gokhuizen van Las Vegas nauwe banden tussen beide domeinen. Politici en gangsters ontmoetten elkaar tijdens hun concerten. En het was Marilyn Monroe die de Democraat John F. Kennedy in verlegenheid bracht. Had ze nu wel wat met hem gehad, of niet? Hun beider dood is in nevelen is gehuld.
Politiek en populaire cultuur zijn dus onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zo gaf de NAVO tijdens de oorlog in voormalig Jegoslavië een zeer populair jeugd/muziektijdschrift uit. Ze hebben er veel geld mee verdiend – en de boodschap van de NAVO mee kunnen verspreiden.
Ik kan me niet voorstellen dat tussen die 250.000 cables er niet eentje is waarin een band, zanger of zangeres centraal staat. Ik zet mijn geld in op Bob Geldof. Die lijkt mij de geijkte kandidaat om door Amerikaanse diplomaten te zijn beschreven. De Ier ontsluit een hoop ellende in Afrika – een plaats waar morele keuzes absoluut zijn. Heeft de popster wel zulke schone handen? En wat weten Amerikaanse diplomaten meer dan wij over wat er precies met dat geld gebeurt? Of komen we dat nooit te weten omdat ook Julian Assange censureert?
En hoe lang duurt het voordat hij een ‘ster’ is? De grens tussen internationale politiek en populaire cultuur is zo duidelijk niet. Daaro verwacht ik meer documenten over smeuïger details: Bono in de knoop, Geldof met vuile handen of een zingende Obama … <<