Bram heeft kramp – en wij dus ook. Voordeel: je hoort hoe slecht nachtradio is in Nederland. Van pure ellende ben ik overgeschakeld op de app ‘ScannerRadio’. Heerlijk, de politie in Chicago die een nacht lang op zoek is naar getuigen van een schietpartij. Bram en ik zochten mee. De Amerikaanse politieradio is nog niet versleuteld. Iedereen kan meeluisteren. Gewoon, met je mobiele telefoon. Bram viel er heerlijk van in slaap, ik doezelde met hem op mijn borst ook langzaam weg. Die rust werd bruut verstoort door een uitgeslapen Teun en Otto. En 25 beschuiten met muisjes. Hij wilde trakteren en wij wilden dat ook.
Toen ik na het wegbrengen van Otto weer thuis kwam en het slaapgebrek in mijn ogen voelde branden, had ik nog geen koffie op. Dat was heel, heel lang geleden voor het laatst. Leny, onze kraamhulp, had ook al geen fijne mededeling. Bram heeft darmkrampen en dat kan wel een paar nachten duren. ‘Het hoort erbij.’ We kregen vandaag de eerste kaarten. Iedereen draagt ons vooral op te genieten. Dat deed ik vandaag toen Teun ook even ging slapen en ik met de rel rond Prem op Radio 1 in een diep, zwart gat wegzakte waaruit ik pas drie uur later weer ontwaakte. Ik was net op tijd om Otto van het schoolplein te plukken.
De juf had het dienblad met twee beschuitjes aan overschot. En een kaart. Van alle andere kleuterjuffen. Ook van hen moesten we vooral genieten. En kusjes geven.
Genieten we dan niet? Zeker. Als Bram tevreden inslaapt en zo lekker warm tegen je aan ligt. Als de rust in huis is weergekeerd. Als Teun liever zijn broer aait dan zijn schoen zet. Als Otto mij erop wijst dat oma vergeten is zijn luier om te doen. Als Leny een fruitcocktail maakt, Teun een slang kleit (voor Bram). Als Bram boert, een scheetje laat en ontspant in zijn badje. Als Ingrid aankondigt een chagrijnige opmerking te maken die eigenlijk niet chagrijnig is, maar heel grappig. Als de kaarten binnen zijn gekomen en er uitzien zoals we met de drukker zijn overeengekomen. Dan, ja dan genieten we met volle teugen. <<