De eerste volger transformeert een idioot in een leider (zie filmpje vorige post). Het gaat dus niet om Wilders, Halsema of Cohen, om Rutte, Balkenende of Thieme, maar om hun (potentiële) achterban.Dat besef vraagt om een nieuwe vorm van politieke verslaggeving.
Het zijn de kiezers die de lijsttrekkers op het schild heffen. Onze blik moeten we dan ook op die kiezers richten. Politieke verslaggeving moet inzoomen op de achterban en zoeken naar hun motivaties en redenen om op een partij te stemmen (of thuis te blijven natuurlijk).
Dat heeft consequenties voor de keuzes die nu in de verslaggeving worden gemaakt.
Als de kiezer centraal staat willen we dus geen lijsttrekkersdebatten, maar kiezersdebatten. Dan gaan we geen lijsttrekkers volgen, maar kiezers volgen. Geen interviews, maar reportages. De zender uit en luisteren. We moeten dan verslaan en in dialoog. Niet onthullend, maar ontluisterend. Het gaat dan niet om de campagnestrategie, maar om echte mensen, met echte verhalen in een echte wereld. Misschien begrijpen we dan waar politiek over gaat. Ik kan me geen politicus voorstellen die daar niet aan meewerkt – door dus op de achtergrond te blijven en het podium aan zijn kiezers te laten. Wie durft? <<
