Politieke partijen van links tot rechts zoeken naarstig naar een strategie om Wilders te verslaan. Begin er niet aan en laat hem links (of rechts) liggen. Spring over hem heen en duik op zijn achterban.
Kwinkslagen, puntjes pikken, debatje winnen: het zal politieke tegenstanders van Wilders tijdens de verkiezingscampagne alleen maar windeieren leggen. De achterban van Wilders – als al sprake is van een homogene groep – laat zich niet piepelen door CDA, PvdA, SP of desnoods D66. Ze zijn Den Haag beu, de politiek moe en vinden het tijd voor een frisse wind door de instituties waar de lucht de afgelopen jaren door al die natte scheten zo bedorven riekt. Als niemand een raam wil openzetten, gooien ze die wel in. Spreekwoordelijk dan, voordat ik mensen op een idee breng.
Wilders is daartoe wel bereid en door de krampachtige reactie helpt de gevestigde orde daaraan mee door vooral haar eigen ruiten in te gooien. Ze richten hun pijlen op de brenger van het slechte nieuws. Ze denken met het politiek uitschakelen van Wilders ook zijn volgelingen te kunnen wegtoveren. Maar als leiderschap vooral een creatie van volgers is, moet daar – bij de achterban van Wilders – de strijd wordengevoerd.
Geen politieke beweging is ingestort haar te ‘onthoofden’. De CIA heeft het geprobeerd, diverse coups hebben zich in het verleden op de elite van een beweging gestort. Het baatte niet. Een beweging in beweging heeft eigenlijk geen leiders nodig. Paradoxaal genoeg volgen leiders en leiden volgers. Dus ook Geert Wilders.
Hem uitnodigen voor de macht, in de hoop dat hij op zijn bek gaat, discussiëren in een oververhitte televisiestudio, het ‘ontmaskeren van de PVV’ (zoals HP/De Tijd probeerde), het wegen van de woorden die hij spreekt en schrijft – het zijn vergeefse pogingen hem van een overtuiging los te weken. Wie Wilders wil verslaan, moet over hem heen springen en op zijn achterban duiken. Wie dat debat wint, wint de verkiezingen van Wilders. En wie dat niet doet, neem ik, bij deze, niet meer serieus. <<