Een potpourri aan argumenten, drogredenen, taalkronkels en een middeleeuws spreekwoord. Maar de kern ligt er onaangeroerd: onverantwoordelijk.
Alsof je in een scrum van rugbyers terechtkomt. Je hoofd beschermend tegen rondvliegende schoenen probeer je de bal over de lijn te drukken (vandaar: try?). Zo voelt het epistel van Jominee de Dominee. Veel woorden, zijpaden, verwarrende spreekwoorden, een markant soort blutt-und-boden-duiding van Jominees karakter dat fundeert op Achterhoekse nuchterheid … Ik kom er ook vandaan, maar doe toch echt niet zo vreemd. Waarschijnlijk omdat ik in Den Haag ben geboren en er anderhalve maand in een ziekenhuis heb gelegen? Pas toen, na die opname, naar het oosten ben gegaan? God mag het weten. Ik ben altijd import gebleven voor die Achterhoekers. Dat verklaart waarschijnlijk dit debat.
Dat allemaal terzijde – de laatste trouwens. Om te voorkomen dat niet alleen u, maar ook onze dominee zich als in een scrum voelt.
“Ik bespeur bij jou een nogal “van de gebeten hondige” reactie op mijn geloof, werk en ambt.” Ik had ooit een vriendin. Haar (stief)vader was dominee. Aardige kerel. Moest altijd hard lachen om mijn Christoffel. Vond-ie toch katholieke hekserij. Ik had dit argument dan ook lange tijd niet gehoord. Ik reageer niet als een gebeten hond op dominees – dominees reageren als door een hond gebeten op mensen die de discussie met hen aangaan. Ik neem dominees uiterst serieus. Ik neem iedereen serieus – tot een bepaalde hoogte (ik geef toe: ik ben niet Jesus Christus). Ik ken trouwens één aangename uitzondering op de gebeten-hond-regel: kwam pas achter zijn dominee-zijn nadat een gewaardeerd lid van mijn schaakclub plotseling was overleden. Wilde zelfs een keer naar en dienst van hem. Was-ie met emeritaat …
Ik sla het bizarre stuk over het traphekje even over. Volkomen nutteloos trouwens om die te installeren als je de zorgvuldigheid niet hebt om deze te sluiten. Het is een beetje hetzelfde als een penicillinekuur niet afmaken omdat je je beter voelt, neuken zonder condoom omdat je er niet tot de wortel in gaat en roepen dat een vaccinatie nergens voor nodig is omdat die Mexicaanse griep toch zo’n enorme heisa is … Stukje service, lang citaat: “Kortom: ik vond vanaf het begin die Mexicaanse griep een overtrokken heisa. Dat ligt eerder aan het feit dat ik Achterhoeker ben dan aan mijn predikantschap. Gezien de cijfers van het RIVM is de kans dat mijn kinders of ikzelf griep krijgen en daarmee in een hospitaal belanden mini-minimaal.”
Op basis waarvan kom je tot het oordeel dat sprake is van een heisa? Je baseert je op cijfers van het RIVM waarin klip en klaar staat dat kleine kinderen (van 0 tot 2 en van 2 tot 4 jaar) aanzienlijk meer risico op de Mexicaanse griep hebben dan oudere kinderen. En nu komt het: als ze de griep krijgen, ze echt dood en doodziek kunnen worden. Inderdaad, een kleine kans. Maar waarom zou je die kans lopen? In Godsnaam; waarom speel je Russisch roulette met je eigen kinderen? Waarom wel vaccineren tegen al die andere ziekten en nu niet? Kost het je te veel tijd? Vind je het zielig en wil je die prik je kinderen niet aandoen?Zie je jezelf als uitverkoren – als een van de happy few die dit noodlot niet treft?
Nee, Jominee heeft een Achterhoekse verklaring. Eentje die zo van het platteland komt (ik woonde er zelf, de grap mag ik maken …): “Ik merk dat mijn spruitjes in hun levensjaren (2 en 4) hooguit nog maar één keer ziek zijn geweest, en dan niet langer dan 1,5 dag. Die hebben dus wel wat weerstand. En een griepje eroverheen kan die weerstand alleen maar verhogen.” Inderdaad – een griepje eroverheen wel, de Mexicaanse griep waarschijnlijk niet. Dat wil zeggen: er zijn nogal wat casus van kinderen die nooit meer de griep krijgen. Ook de Mexicaanse niet. Die zijn namelijk dood.
Er zijn ook veel kinderen die de rest van hun leven ernstige longproblemen houden. Door die griep. Die kregen er een griepje overheen – en hoestten vervolgens hun longen haast letterlijk uit het lijfje. Dat je zelf pijn wilt lijden en paracetamol al gif vindt, prima. Maar geef je kinderen alsjeblieft een pijnstiller bij een oorontsteking of verdoving als er een gaatje moet worden geboord. Anders is het onnodig lijden – en lijden zelf is al zo erg.
Ten slotte het verwijt dat ik een een karikatuur van God maak. Nee, daar ben ik in tegenstelling tot anderen te zondig voor. Ik waag me niet aan uitspraken over Hem. Ik richt me niet eens direct tot Hem, behalve in een welgemeende vloek. Over hem? Zeker! Tot Hem? Nooit. Daar heb ik zo mijn intermediairs voor.
Ik weet ook niet of Hij mij laat vallen. Hopelijk niet, misschien wel. Kern van mijn geloof is dat het niet om Hem gaat, maar het gaat Hem om mij. Lastig concept, wellicht. Maar ik zou het hier toch moeten doen. Goed doen, bedoel ik dan. Da’s verdomde lastig. Wie goed is, heeft dan geen God nodig. Wie daar meer moeite mee heeft, wel. Ik dus. En precies daarom wil ik mijn kinderen niet het onnodige risico laten lopen tegen een verschrikkelijke tacokuch aan te lopen. Wie dat risico welbewust neemt, blijft in mijn ogen een dommerd. Ik heb gesproken en daar moet u het mee doen. <<