Vanaf vandaag een nieuwe rubriek: Binnenstebuitenhof. Dat behoeft enige uitleg.
‘Waarom geven Nederlandse politici geen antwoord meer op een vraag en waarom zoeken journalisten dat antwoord dan niet elders?’ Mijn moeder heeft het vermogen om tijdens bezoeken aan Bilthoven ontregelende vragen te stellen. Met deze twee vragen legt ze mijn inziens een bom onder de parlementaire journalistiek.
Ze volgt het nieuws op de voet en nauwgezet. Met haar geheugen is niets mis – ze onthoudt eerdere uitlatingen. En dan trekt ze ook nog verbanden. Dat vindt ze leuk. Daar praten we dan graag over. Even het nieuws doornemen, heet dat. Probleem is echter dat ze het steeds minder leuk vind. ‘Ik krijg niet meer de informatie die ik vroeger wel kreeg. Ik mis allerlei puzzelstukjes en de journalistiek lijkt die ook niet boven tafel te krijgen.’ Of ik wist hoe dat kwam en wat ik daaraan ging doen.
Ik heb me daar de afgelopen dagen tegen afgezet – daar ‘iets’ aan gaan doen. Internet telt talloze initiatieven (hier, hier en hier) waar mensen bij elkaar kruipen om de democratie van de ondergang te redden. Probleem: daar staan vaak de resultaten en niet de weg daar naartoe. We krijgen een artikel gepresenteerd. We hebben geen zicht op de totstandkoming ervan. We lezen het stuk zonder te weten aan welke voorwaarden is voldaan om het gepubliceerd te krijgen. Daarom: Binnenstebuitenhof: politiek van binnen naar buiten.
De komende maanden zal ik steeds één dossier bij de kop nemen. Dat dossier uitwerken, inclusief de voorwaarden waaronder het tot stand komt. Gesprekken met voorlichters, de zoektocht op internet, de samenvatting van de informatie, keuzes, afwegingen, dilemma’s, gesprekspartners. Om uiteindelijk een stuk te presenteren dat geen verrassing kan zijn. En nu maar hopen dat mijn moede rme af en toe, gaandeweg het proces, bijstuurt.
Wie heeft een eerste idee?