Daden en uitkomst van beleid bepalen de kwaliteit van een president, niet een verkiezingsoverwinning of een ronkende speech.
9,5 Procent werkloosheid, een consumentenvertrouwen van (historisch laag) 49,3 procent. 78,4 Procent van de olie die Amerikanen gebruiken, is geïmporteerd. Het hoogste percentage greenhouse gases in de atmosfeer en 212 dode Amerikaanse soldaten bij een defensiebudget van 697 miljard dollar en een publieke schuld (als percentage van het BNP) van 54,8 procent. Het lijkt de trackrecord van een willekeurige, Republikeinse president tussen 1945 en vorig jaar. Het zijn echter die van Barack Obama – Amerika’s hoop in bange dagen.
Brookings becijferde de eerste zes maanden van vijf Amerikaanse presidenten (Carter, Reagan, Bush Sr., Clinton en Bush Jr.) en vergeleek die met de eerste zes maanden van Obama. Op bovenstaande punten scoort de Democraat het slechtst – op weinig andere punten het best. Zo vielen er nog nooit zo weinig burgerslachtoffers bij conflicten (25.000 – uiterst discutabel, lijkt mij), hoeft 16,1 procent van de wereldbevolking voor minder dan een dollar per dag rond te komen, is de inflatie laag (2,7) en de rente op langlopende hypotheken dat ook (ruim 5 procent).
Twee cijfers springen er echt uit en wegen uiteindelijk het zwaarst in de televisiedemocratie in Amerika: van zijn vijf voorgangers scoort Obama met één andere president de meeste goedkeuring (gemeten op 15 juli): 60 procent. Clinton scoorde na zes maanden het laagst: 45 procent. De afgelopen zes maanden is de tevredenheid onder Amerikanen over Obama maar liefst 14 procentpunten gestegen. Alleen Ronald Reagan scoorde beter: 16 procent. De Republikeinse filmster deelt trouwens met Obama die historisch hoge approval rate van 60 procent.
Zijn de Amerikanen dan helemaal van de pot gerukt? Ze gaan gebukt onder een eindeloze oorlog in Irak, krijgen met goed fatsoen hun huishoudboekje niet op orde, lenen tot ze erbij neervallen en zijn voor energiebehoefte totaal afhankelijk van het buitenland … Toch waarderen ze hun nieuwe president op historische wijze en blijven ze in betere tijden geloven. Op het eerste gezicht is dat een paradox. Tussen alle dagelijkse en mondiale beslommeringen een ongekend enthousiast vertrouwen in hun politieke voorganger.
De cijfers zijn onthullend – zeker. En een paradox vormen ze niet. Dat Amerikanen hun dagelijkse ellende wegstrepen tegen het geloof in één man, is te begrijpen. Alle ellende is juist de reden dat ze Obama hebben gekozen. Alle factoren waarmee we zojuist het wankele Amerika hebben geschetst, zijn factoren voor hun keus van Obama.
De cijfers duiden niet een paradox, maar veerkracht. Hoe dieper de dalen, hoe rotsvaster het vertrouwen in de de Nieuweling. Hoe groter het gat tussen armoede, vervuiling, economische malaise en het aantal dode soldaten enerzijds en politieke vertrouwen anderzijds, hoe sterker die veerkracht ook nodig is!
Pas over vier jaar weten we hoe veerkrachtig Amerikanen echt moeten zijn. Pas dan kunnen ook de spin doctors van Obama niet meer volhouden zich dagelijks te verslikken in een erfenis. Dan mogen we cijfers zoals deze ook daadwerkelijk deze president aanrekenen. Nu is het nog de nawee van acht jaar Bush Jr. Tenminste, als we een redelijke voorspelling kunnen doen over de strategie die de woordvoerders van Obama de komende dagen zullen uitzetten. Ik ga daar, bij gebrek aan kennis, even in mee. Just because they are spin doctors, doesn’t mean they always lie … Wel mooi dat Reagan en Obama een record delen: hoe spin je dat? <<