Een opvallend verhaal vandaag in de New York Times. Terwijl de Taliban de Swat vallei in het noordwesten van Pakistan controleert, uit de groepering bedreigingen aan in de VS wonende Pakistani en hun familie ter plaatse.
Het is al tijden onrustig in de North-West Frontier Province (NWFP) van Pakistan. De belangrijkste grote stad in het gebied, Peshawar, wordt al maanden omsingeld door Talibanachtige strijders. De hoofdaanvoer route voor de NAVO dwars door Pakistan naar Kabul en Jalalabad liep via deze stad door de NWFP naar Afghanistan. Liep, want een belangrijke brug op de Khyber-pas is een paar weken geleden opgeblazen. Drie keer raden welke groepering de verantwoordelijkheid voor die actie graag op zich nam.
De gematigde bestuurders in het gebied zitten ondertussen steeds ongemakkelijker in het pluche, dit leidt uiteraard tot een zekere mate van Finlandisering. Dit geldt overigens ook voor de lokale pers. Ik volg de Frontier Post, de belangrijkste krant in het gebied, al langere tijd op de voet. Zij schrijven behoorlijk gematigd en oppervlakkig over de gewelddadigheden in de eigen achtertuin, terwijl hun betogen over India of Israel vol vuur blijven.
Maar terug naar het artikel in de New York Times. Hierin wordt eens te meer bewezen dat de militant-islamistische bewegingen die gevestigd zijn in de machtsvacuüms van Centraal Azie de kracht van mondialisering als geen ander begrijpen en de bijbehorende middelen rücksichtslos inzetten. De Taliban in de Swat vallei kwamen erachter dat een lid van een lokale familie in Amerika woont en werkt. Deze Iqbal Ali Khan is naar eigen zeggen in de laatste maanden 3 keer telefonisch bedreigd vanuit het gebied, ook werd zijn familie ter plekke bedreigd. De onbekende bedreigers eisten $ 1 miljoen. Vorige week kreeg hij te maken met een tamelijk bizar staaltje real-time communicatie uit een van de laagstontwikkelde gebieden op aarde. Khan’s broer belde hem op terwijl deze zich met zijn 97-jarige vader schuil hield in de bossen. Op de vlucht voor de Taliban die zijn broer in de VS hadden bedreigd.
De ontwikkelingen in de Swat vallei blijven ondertussen wereldwijd de gemoederen bezighouden. Onderwijs aan meisjes zal er binnenkort worden verboden en het is wachten op de eerste gruwelijke berichten over lijfstraffen, uitgedeeld door islamitische rechtbanken. Welke verliezen moet je bereid zijn te accepteren in ruil voor vrede en stabiliteit? Het is een steeds vaker terugkerend debat onder wetenschappers, politici, ontwikkelingswerkers en militairen op vredesmissies. De Australische minister van Buitenlandse Zaken heeft in ieder geval alvast een duit in het zakje gedaan in Dawn (misschien wel de beste krant van Pakistan), hij noemt de deal met de Taliban in de Swat vallei een “positieve ontwikkeling”.
De Australiers opereren overigens met een flink aantal manschappen naast de Nederlanders in Uruzgan. Blijkbaar passen de twee geografische tegenpolen dus toch nog wel goed bij elkaar. De Nederlanders staan immers ook bekend om hun handige en open benadering van lokale machthebbers bij het stabiliseren van de omgeving. <<