We hebben een blik door een kier van de geschiedenis op de formatie-onderhandelingen van het huidige kabinet gekregen. Als we er doorheen gluren, begrijpen we waarom die zo lang heeft geduurd.
De ChristenUnie krijgt het recht om een motie in te dienen die de regering oproept de moorden in Armenië officieel ‘genocide’ te noemen – en geen kwestie. De VVD wilde er nooit aan, maar Joel Voordewind krijgt toestemming zonder dat de coalitie barst. Nu ben ik te weinig historicus om inhoudelijke uitspraken te doen, ik beperk me hier tot het politieke pardon voor Voordewind om met deze motie geschiedenis te schrijven. Een motie. Radio 1 had er een item over, Voordewind mocht het zelf even komen uitleggen.
Hij meldde natuurlijk niet dat een motie geen amendement is – deze regering kan de motie naast zich neerleggen, overdenken, in een lade schuiven en wachten. Heel lang wachten terwijl Rutte overgaat tot de orde van de dag. Een motie roept op en blijkens de gevoeligheden, heel bijbels, gegeven dit kabinet in de woestijn. Kwalijker is dat deze motie onderwerp van gesprek was tijdens de formatie.
Tot op dat micro-niveau worden afspraken met coalitiefracties afgestemd en de Kamer aan de regering gebonden. Onderwerpen zijn taboe, moties onderwerp van afstemming, de controlerende taak van de Kamer op specifieke punten op sterk water gezet om hommeles te voorkomen. Met zo’n kleine meerderheid is elke motie die niet is afgekaart een potentiële motie van wantrouwen of aanleiding tot breuk. Nu gaat deze over een historische gebeurtenis, ben ik toch benieuwd welke wezenlijkere onderwerpen zijn toegedekt.
Eén reactie